Ritam

sigumosti, koje su izmućenorn ' pop djelatniku bile vise nego neophodne. Kako nam svjedoči još izmučenije lice Dani Klein, pjevačice belgijske grupe Vaya Con Dios, prećutni „društveni dogovor” kojim je „Marylin” tako takva prihvaćena, raspao se istog trena kada se pretvorio u tiraniju, a pop se tradicije odrekao kao noćne more i kraj decenije dočekao kao album „Vaya Con Dios”: ispražnjenog i (p)redizajniranog omota, i jednako (p)redizajnirane i nesumnjivo potresne sadržine. Mitologija dna, lučkih gradova i njima pripadajućeg vavilonskog polusvijeta u kom se grupa kreće, pomiješanih jezika i sudbina, zahtieva da „bludnicu” Dani Klein (i njenog makroa Louiea) ne prihvatimo kao opreku dvoličnosti Madonne, akterke pomo filmova koja same „glumi” Boginju ili opreku čednosti, „svetosti” uopšte nego, prosto, kao bludnicu-po-sebi, jer „svetosti” na takvim mjestima i nema Kako je ovo sasvim rezumljivo onima koji u takvom polusvijem „obitavaju” a drugima teško ili nikako, suština promjene je očita: uslov pop zajednice jeste ostala fikeija, ali sada svako bira svoj svijel Tvomica fikcije proizvodi najčešće filmove i Vaya Con Dios se verovatno ne bi usprotivili kada bismo im „podijelili uloge” u Beneixovom „Mjesecu u slivniku”, no nama njihov mix up pidžin jezika i stilova djeluje mnogo drastičnije: ovaj album kao da je namijenjen onima što još uvijek smatraju da je „Blade Runner” dokumentami film. Apokaliptična ili ne, odabrana fikeija je i skupa i zavodljiva. Pa i Dani Klein kada pjeva „No cash in the bank/Ain’t no good at all” ne mari za to što je novae „stvaralac” njenog svijeta, demiurg pop fikcije, nego zato što je njegova srž i os, a njeno tijelo oružje i stav za opstanak. A kada se nad njima ukrste bremena tradicije i borbe za život, kao mjesečeva svjetlost će zasijati najljepša pjesma ploče, „One Silver Dollar” koju je nekad pjevala niko drugi do Marylin sama. No, kao što znamo, oni se u prošlosti „gade” naročito ako se zove Norma Jean, pa silina етосџа prije priziva najbistrije

momente Nicka Cavea nego sopstveni original. Slično Caveu (i Beneixu u „37 Д ujutro”) i Vaya Con Dios su skloni dramaturškim padovima, pa će im Remember” biti suviše „hard” za ploču čija se potresenost zasniva na umesnosti u tananom ogoljavanju sopstvene osjećajnosti, što ipak nije spriječilo mogućnost da se u njihovoj tragičnosti prepozna mnogo vise ljudi nego što ih ima u svijetu koji su Vaya Con Dios naselili. Metafora „kurve” se, ionako, nikad nije odnosila samo na prostitutke. Pri tome svemu, metamorfoza koju doživljava prepoznatljiv znak dekadeneije svijeta grupe, pas (bokser) iz fotografije sa front covera ploče do crteža „actečkog” đavola na njenoj poledini je zaista savrsena slika trenutka u kojem se demonija pop svijeta može smatrati potpunom. Neven Čulibrk

WET WET WET - THE MEMPHIS SESSIONS

(Phonogram - PGP RTB)

Ne tako davno (u Ritmu br. 3) povodom izvrsne soul ploče Womack and Womack, potpisnik ovih redova je naglasio važnost AL GREENa i njegovog albuma „He Is The Light” (1985), koji je neslavno završio na rafovima prodavnica PGP-a. Taj genijalni Greenov povratnički album je producirao WILLIE MITCHELL (Vili Mičel), ličnost koja se u skoro svim esejima o soul muzici spominje kao ,Jedan od najznačajnijih producenata u istoriji pop muzike”, i koja je najzaslužnija za promovisanje AL GREENa u jednoj od najboljih cmih pevača, a verovatno 1 svih vremena.

Bez Willie Mitchella, ne bi bilo ni uticajnog prepoznatljivog „Memphis zvuka” AL GREENa, kao Ito, recimo ni bez Martin Hanneta ne bi bilo karakterističnog i osobenog zvuka Joy Division. Na pločama AL GREENa, Mitchell je stvorio originalan zvuk koji je bio zasnovan na opuštenoj ritam sekciji i sveukupnom bogatstvu produkeije, sa prigušenom linijom duvača i istaknutom sekeijom gudača. Mnogi se i danas oduševljavaju klasicima Južnjačkog soula”, među kojima pesme izašle ispod Mitchellove producentske ruke („Let’s Stay Together”, „Tired To Be Alone” - AL GREENa te „I Can’t Stand The Rain’ i „I’m Gonna Tear Your Playhouse Down” ANN PEEBLES), zauzimaju najistaknutije mesto. „The Memphis Sessions” je ploča koja je snimljena pre nego što su WET WET WET 1987. snimili svoj prvenac. Ovaj škotski kvartet je poslat od strane kompanije Phonogram u Memphis, da napravi svoje demo-snimke sa legendarnim Willie Mitchelom, njihovim nekadašnjim idolom. Inspirisani bogatom tradieijom Memphisa, muzičkog centra Tennesseeja (koji je poznat po Elvis Presleyju Johnny Cashu i Jerry Lee Lewisu), momci sa severa Britanije uspevaju da naprave „dobre” demo-snimke koji zadovoljavaju šefove Phonograma. Ovi im kasnije omogućavaju da snime većinu „demosa” („Sweat Little Mistery”, „I Don’t Belive”, „I Remember”, „Temptation”) u mnogo boljim produkeijskim uslovima. U desetom mesecu 1987. sa novim producentom i dopunjen novim pesrnama, izlazi „Popped In Souled Out”, koji postaje hit jeseni. Kako Phonogram uvida da se debi sastava WETx3 i u 1988. neverovamo prodaje, rešava da iz prašnjavih ladica izvuče stare, neobjavljene demo snimke, i da ih „ponovo” proda, iskoristivši euforiju koja za njima vlada. Krajem 1988. pod bezobraznim nazivom „The Memphis Sessions”, poturaju se demosi (naprayjeni sa zlatnom ekipom Memphis scene), upakovani tako da vi mislite da je to drugi album sastava WETx3. Ako smo za debi mogli da kažemo da je svojim soul-pop izrazom vešto „odgovorip” na konkurentsku ekipu (SWING OUT SISTER, RICK ASTLEY, CU-

RIOSITY KILLED THE CAT, itc), „Memphis Sessions” jejednom nogom u Memphisu sedamdesetih, a drugom na idejnom putovanju za nigde. Pre nego bilo šta drugo, ovo je ploča samo za obožavaoce sastava WET WET WET, a za one druge, pravi „Memphis zvuk” se i tako nalazi na bilo kojem AL GREENovom albumu (preporučujemo „Let’s Stay Together”, „The Cream Of A 1 Green”, „The Belle Album", „Livin’ For You”, „Take Me To The River”, „Greatest Hits Vol.l” i dr.). * * - Iz poštovanja prema Willie Mitchellu

Duško Piljak

SIGUE SIGUE SPUTNIK - DRESS FOR EXCESS (Parlophone - Jugoton)

Zašto grupa koja radi isključivo sa ritam mašinama ima dva bubnjara? Prosto neverovatna činjenica da su SSS uspeli objaviti još jednu ploču pruža nampravi i nepobitni dokaz o nepresušnom bogatstvu „trulog kapitalizma”: ako neko ima toliko para da ih (dva puta, drugi još vise) uloži u isti,mizemi, ertani film n fudbalskim huliganima dvadeset prvog veka, onda je ili neizmerno bogat, ili kao clan Tria Fantastikus hoće uništiti svet. Naravno, to sve pod uslovom da se ne zeza. Doduše, ono što se nalazi na ovoj, pa recimo, ploči, i ne iziskuje baš velike troškove snimanja: dovoljno je bilo uzeti magnetofonsku traku, nasnimiti četrdesetak minuta raznih muzičkih mašina, aperiodično udarati po izfuziranoj gitari (dobro paziti na položaj prstiju, da ne dode do promene prokletog akorda), s vremena na vreme promeniti papir sa tekstovima