RTV Teorija i praksa

'в H.R. )aus, Estetika recepcije, „Nolit”, Beograd, 1978.

1. dijalog između autora radio-drame i slušaoca; 2. dijalog između lica radio-dramskog umetničkog dela i slušaoca; 3. dijalog (ili monolog koji je, ipak, u krajnjoj liniji, nekom upućen) samih Иса radio-drame; 4. dijalog između autora radio-drame i lica radio-dramskog umetničkog dela, 5. dijalog između lica radio-dramskog umetničkog dela i sveta; 6. dijalog između slušaoca radio-dramskog umetničkog dela i sveta (ovaj dijalog omogučava samo radio-dramsko umetničko delo svojim postojanjem); 7. dijalog in concreto između jednog i drugog radio-dramskog umetničkog dela. Ovako zamišljena i protumačena dijaloška struktura radio-dramskog umetničkog teksta (njegova dijaloška bit) upravo pokazuje i dokazuje ono što Hans Robert Jaus u Estetici recepcije naglašava kada, govoreći u jednom širem kontekstu, kaže; „Istorijski život književnog dela (u ovom slučaju radio-dramskog umetničkog dela - prim. 8.T.) nezamisliv je bez aktivnog učešća njegovog adresata. Јег tek njegovim posredovanjem delo stupa u promenljivi iskustveni vidokrug jednog kontinuiteta u kome se vrši stalno transponovanje jednostavnog primanja u kritičko razumevanje, pasivne recepcije u aktivnu, priznatih estetičkih normi u novu produkciju koja ih prevazilazi.” lB I nešto dalje; „Književno delo nije spomenik što monološki otkriva svoje bezvremeno biče. Pre čemo reči da, poput partiture, teži da pri čitanju (slušanju, prim. 8.T.) izazove uvek novu rezonancu, koja tekst oslobađa verbalnosti i dovodi ga do aktuelnog

124