RTV Teorija i praksa

istoj boji ali ne i u komplementarnoj. Prema tome, svako oko vidi samo onu sliku koja je tom oku namenjena. Pri posmatranju za tu svrhu emitovanog programa oba snimka adiraju se u trodimenzionalni model. Ako je levi snimak projiciran u zelenoj boji tada se posmatranje vrši sa naočarima orijentisanim tako da je levi filter naočara zelen a desni crven, pa je zato u tekstu televiziskog programa 14-Х 1978. godine i napisano „Ко ima kolor televizor biče u prilici da u jednom delu ovog šou-programa posmatra trodimenzionalnu televiziju ukoliko napravi neku vrstu naočara od stakla ili providnog papira koje bi obojio u zeleno za levo oko i u crveno za desno oko.” Ovde je trebalo još napomenuti da posmatranje trodimenzionalne televizije po anaglifskoj metodi mogu vršiti svi, može vršiti svako lice, čak i ako je na boje neosetljivo, pošto se ovde boje ne pojavljuju kao takve. Subjektivan anaglif, metod obojenih pigmenata, po Rolmanu nije prikladan za televiziju jer se za dobijanje trodimenzionalnog utiska po ovoj metodi stereo slike štampaju ili crtaju u komplemntamim bojama na beloj površini. Posmatrajuči ovakve štampane slike pomoču naočara čija su stakla obojena odgovarajučim komplementamim bojama, svako oko vidi samo sliku obojenu suprotnom bojom, pošto se bela osnova (hartija) vidi u boji odgovarajućeg filtera. Naziv subtraktivna i dolazi otuda što u ovoj metodi dolazi do eleminacija boja, to jest kroz crveni filter se ne vidi crvena a kroz zeleni filter zelena boja. Prema tome, pomoću naočara vrši se oduzimanje boja. Orijentacija anaglifskih naočara je zato suprotna onoj u metodi po d’Alirieidi.

177