RTV Teorija i praksa

ili ne) takođe je pitanje koje nas« 2 zanima. Obratno, intelektualno-logička podloga estetičkih poruka organizovanih nejezičkim simbolima značenja ne dopušta da se semantička dimenzija poruka eksponira već pri primarnoj percepdji čulnih slika, jer su ove nedovoljno artikulisani provodnici smisla i ne mogu se upoređivati sa pojmovima, odnosno »slikama-pojmovima« čijim posredstvom se doživljava i poima književno-umetničko delo i njegova poruka. Ali, bez obzira na te razlike, ostaje zaključak da je racionalno-intelektualna instanca involvirana u čulnim slikama, kao što su ikonički simboli, figurativne predstave, muzički simboli, baš kao i u uslovima organizacije književnih dela »slikama pojmovima«, ono logičko-informativno jezgro bez kojeg bi svaka estetička poruka bila lišena smisla. To što je lakše dešifrovati, domašiti, ideje umetničkog dela organizovanog pomoču »slika - pojmova«, pomoću verbalnih simbola značenja, nikako ne umanjuje vrednost likovnih umetnosti u odnosu na poeziju i književnost, več samo govori o tome kako se ključne ideje poruke, osim čiskto semantičkim sredstvima, mogu ovapločivati i čulno-likovnim formama, a da pri tome očuvaju svoju intelektualnu supstancu. Svi simboli »čulne slike«, kao što su, ikonički simboli, likovno-figurativne forme, sva svoja simbolička značenja u primarnoj instanci temelje na odnosu sa predmetima predstavljenim u njima. Kako je to nivo mehaničke semantičko-značenjske sprege slike sa predmetom, ta veza joj obezbeđuje tek status znaka; da bi se ta slika - znak, u procesu organizacije estetičkih poruka, preobrazila u simbol (sa simboličko-metaforičkim značenjima), neophodna je intervencija posebne vrste; važna je intervendja diskurzivnog uma na osmišljavanju te lik'ovno-čulne forme kako bi ova osim značenja koje stiče na relaciji sa predmetom, pojavom, predstavljenom u njoj, stekla i jedno.prenosno, metaforičko značenje. Slika tako stiče status simbola, koji u kontekstu jednog simboličko-značenjskog sklopa, stiče novi smisao u odnosu na onaj koji joj je implicite nametnut funkcijom znaka, Tako se združivanjem simbola, diskurzivnom organizadjom slika, uobličava i ovaploćuje ideja dela, njegovo informativno jezgro; oko tog jezgra se onda drži čitav korpus sadržaja posredovan organizacijom tih tako osmišljenih »čulnih slika«, koje smo osmišljavanjem preobražavali u instrumente saopštavanja iskustva nesaopštivog diskurzivnim simbolima mišljenja.

2 Galvano della Volpe; Kritika ukusa, „Nolit”, Beograd, 1975, str. 28-29.

152