RTV Teorija i praksa

PRVOSLAV S. PLAVŠIĆ, Centar za istraživanje programa i auditorijuma Radio-televizije Beograd; U našem narodu ima veoma mnogo humora i satire. Svakodnevno. To nije tradicija koja bledi nego je sve izraženija, ali se, čini mi se, mimoilazimo u onom prostoru u kojem se formira takav odnos naroda, Kad kažem naroda to je malo uopšteno, ali ono što postoji u usmenom opštenju... Otuda i objašnjenje što se toliko traži humora i zašto se čini da ga nema dovoljno. Izgleda da ga nema u pravo vreme i nema onog koji se traži. Ono što je novo u senzibilitetu publike jeste da je potrebna veoma jaka personalizacija kod mnogih emisija... Dakle, ko govori, kako govori, kako se odnosi prema nekim pojavama. Istovremeno, na taj način se postiže identifikacija kod Ijudi. MIROSLAV MITROVIĆ, novinar-humorista, Beograd: Na radiju, kao i na televiziji, kao najzad, u svakom poslu, ocenjuje se finalni produkt Tekst može biti sjajan, ali je on samo podloga. Do slušaoca dolazi izvedeni tekst, ukupna realizacija emisije, to je ono Sto on čuje i ocenjuje. BALAŽ PAL, Humorističko-zabavni program Radio-Novog Sada: Jedini tipovi o kojima pišemo satiru su oni koji koče samoupravljanje. A ne ulazimo malo dublje da pišemo o „kiksevima” našeg saraoupravljanja. I odakle dolaze ti „kiksevi”. I o tim Ijudima, odnosno o tim pojavama treba pisati. АЛЕКСАНДАР КУЈУНЏИСКИ, Радио-Скопје: ... Me сретнува еден другар од студентските денови и ме потчукнува по рамо... каде си бе пцуеч? - Зошто пцуеч? - се вчудовидувам. - Па, така фино - ми одговара тој. - Ја слушав вашата емисија и ... - Но чекај - продолжувам јас да се бранам. - Јас сум сатиричар а не пцувач. - Тоа, де тоа! - се насмевнува тој, - Зар тоа не е едно исто... А зошто и како? Морам да бидам појасен и поконкретен. Во еден текст кој рака на срце не може да се вброји во ниеден од жанровите на хумористиката, не станува збор