RTV Teorija i praksa

pračenje partiture kompozicije, biti potreban da istakne, odnosno potisne određene frekvencije osnovndg zvuka. U tu svrhu koriščeni su uređaji za frekventnu obradu zvuka, filteri, kapije (gejtovi za pojedine intenzitete frekventnih opsega), kompjuteri za obradu zvuka (Yamaha KEV 7, Yamaha SPX 90-П), selektivni procesori zvučnih opsega, usaglašavači (harmonizeri), multiplikacije efekata ovih uređaja, kao i kanali sa protivfazom pojedinih frekvencija čime se dobijalo „шеко” prilagođavanje frekventne slike. Nepotrebno je isticati koliko je za svaki od ovih segmenata biia neophodna mera doziranja osnovnom snimku kako bi se on obogatio, a ne promenio. Osnovna boja i zvučna faktura moraie su da ostanu nepromenjene. Primena ovakvog postupka omogučava praktično beskonačan broj varijanti zvuka (analogni postupak) pa se, s obzirom na veoma kratke termine dobijene za rad na ovom projektu, moralo po skračenom postupku odlučivati za definitivnu varijantu koja svakako nije i najbolja moguča u ovim uslovima. Pošto je ova faza usvojena kao zadovoljavajuča (pri čemu je ponekad od presudnog značaja bio pogled na neumoljivo precizan časovnik Radio—Beograda) prelazilo se na rešavanje problema prostornosti postoječeg zvučnog zapisa. Ideja za rešavanje ovog problema proizišla je iz filozofskog zaključka fenomena delta. (Grčko slovo Deita u prirodnim naukama najčešče označava pojam razlike vrednosti. Prim. a.) Definisanost prostora u vizuelnom smislu određena je razlikom svetlosnih refleksija koje dopiru do jednog ili drugog oka i mentalnom obradom tih podataka. Definisanost prostora u auditivnom smislu određena je razlikom pređenih puteva zvuka jednog zvučnog izvora do jednog ili drugog uha slušaoca i vrstom i trajanjem refleksija istog zvuka, Imajuči ovo u vidu kao polazište, s jedne strane, i mono-snimak zvučnog zapisa s druge, pojam prostornosti zvuka sadržavao je tri komponente: prostor horizontalne ravni zvuka između dva zvučna izvora (stereofonija), dubina zvučnog sadržaja (bliži i dalji

27