SRĐ

487

koju smo ftrešli, ima i komedija u prozi, koja je još bolja. Njen jedini i vrlo dobri predstavnik je više puta pomenuti Marin Drzić (oko 1518-1567). Ovaj čovjek, koji je razne službe imao i mnogo svijeta vidio, uzeo je sebi za model tadašnju zanimljivu talijansku komediju, i radio je po njoj, bilo uzimajući njene gotove motive koje je imao samo da lokalizuje i da im da dubrovacku boju, bilo uzimajući nove motive koje je imao da obradi prema utvrđenu uzoru. Njegove očuvane ili u glavnom očuvane komedije ovo su. Najprije je Dundo Maroje, najveća i najoriginalnija njegova komedija sa dosta živijeh mjesta i dobro i ako šablonski rađenijeh tipova i u kojoj se iznosi jedna prijevara za prijevaru, prijevara sina koji potroši oćeve pare živeći raskalašno u Rimu, praveći se da ne poznaje oca kad ovaj zabrinut dođe, i prijevara oca, koji otme sinu svu robu što je ovaj na zajam uzeo da bi se pred ocem pokazao kao dobar trgovac, i koji se onda pravi da ne poznaje sina kad ovaj dođe da za to protestuje. Dolazi poslije Skup, plautinska komedija, nedovršena, u kojoj je čista istorija o tvrdici i njegovoj aululariji prenesena, ne baš mnogo vješto, na dubrovačko zemljište, i koja ima dosta scena i epizoda, što se nalaze i u Molierovom „Tvrdici". Zatim dolazi jedna bezimena i nepotpuno očuvana komedija, ali koja ima svoje naročite zanimljivosti i vrijednosti; u njoj se, po motivima iz Bokača, a koji su već bili dramatisani u talijanskoj književnosti, naročito u popularnoj komediji „Pedant" od Frančeska Bela, izlažu nekoliko veselijeh paralelnijeh istorija u kojima žene prevare muževe, među kojima i ona koju znamo iz Molierova „Đorđa Dandena"; i dr. Najposiije imamo, od potpunije očuvanijeh komedija, Arkulina, mjestimice razvučenu istoriju jednoj ženidbi na silu, koja se izvrši vještinom jednog negromanta, tog čestitog tipa tadašnje talijanske komedije. (nastaviće se).