Vukova prepiska. Knj. 2

106 КНЕЗ МИЛОШ ОБРЕНОВИЋ ~

„римљ више, што 6 онђ ни отђ себе отпусто. — Швталтље и ту гомилу у Земуну, коима кажите, некљ се измедњу себе споравумћи, и нека сви само едно исто говоре, да не буду расцћилени. И Машстри и Совђтницни нека кажу, „да е могутђе да су у чему погрђшили, као моди, али да са влимљ намБренјемђ ништа чинили нису“ и вообше некљ буду измедњу себе сви и мали п велики согласни, п нека се туже на Шекиба и Твамила, на Вучичђа и Џетронјевичђа, товоретђи, да царски лоди не "треба да праве буне; Вучичђ пакљ и Шетронтевичђ, да нит“ су били отђ стране Шравленја нити отђ стране народа ветђ “су били правителстенни и народни пенаонирце, коима нје могло (бити тежко, и ком нису имали никаква солоза ни сљ правлентемљ ни с народомђ: — народљ пак, ако му ве било што тежко, бмо тражити правду путемљ ваконинмђ, а не буномљ, у чемљ и није народљ виноватђ, но Вучич и Петронјевичђ и нљино Цари- | градско пи Видинско дружство, и Царски Коммесари, кон су у народу запалили ватру. То све нека имђ буде говорљ, и нека „се чувао раздора измедђу себе, као што имао обичан, бацашотњи кривицу то на овогђ, то на онотђ, еданљ на другога, и узимавоћи у уста коекакве будаласте тачке о комилоттима Ресавчевима ш т. д. но держетњисе у слоги, и единственно идутђи на Вучичђа и Џетронјевичђа, ком су имали у миру уживати опредђлене им пенсје, и небунити народљ. У прочемљ нека моле, да се тому чуду еданпутљ краб учини, врбо ако и Тмператорљ Покровителђ скине руку сђ нљи; то имљ не остав ништа друго, развћ или ши у Турке, или селити се изђ Сербје. Ако имљ рекне, нека иду натрагђ кутвама своима, нека му отговоре, да они не пмао никакве сигурације за себе, докле годђ ови силопмцн владало. И башљ ако простота и усуди се натратљ итљи, Сенатори и Началници нека не иду, вет нека моле, да имљ фамиле нбтове долазити могу, и доносити потребе нелове. У Овом пакљ нека узму примђрљ отђ самн уставобранитела, кон су такодђе дуго време изванђ отечества странствовалди. — Поздравите 11 пакљ исподљ руке отђ мов стране, да л Сстоимљ добарђ, да стварђ овако остати нетђе, но да тве се промбнити, и то свободно некљ се надао на еданђ начинђ, коп ни м6слити не могу, и онда тђе бнти тврдња совершена. То нека знало отђ мене, коб не имамљ узрока нити нужде, оно говорити, што незнамљ. И запста стварђ се окретђе на напболђ што бнти може. — Омћшно е било, кад Г. Ливенљ, жалетђи