Vukova prepiska. Knj. 2

ХИМ.

ГРИГОРИЈЕ ГЕРШИЋ

У Карловцу 19-12 Тан. 817. Лобезнкни Брате!

Стндимсе, што вам“ на праателрско писмо ваше от 300-1= Октомвр. п. г. овако позно отговарам. Ил' волите да се извинавам, ил таки о ствари да почнем' 4 волим последнћ. Дакле:

1.) Колико ал езнк наш разумем, сви учестни глаголи сушествително на #ђ (нље) от страдателног причаста, прошлог времена, имати и могу и морао. За лобов нОжное ушто нит смемо, нит оћемо езмк ил кварити, речи оваке другачје, т. е. против природе нђгове, правећи, ил" га сиромашејим чинити, сасвим ове отбацутоћи.

СОмеете л' се мом: учестњта Зашто Срби говоре учестати; от овог нје лепше учашати. Кад се дакле каже учашателнњт. зашто не бн и учестателњт“ А кад ово, зашто не бм, да от телнош, где се може, избегнемо — нје србско — рекли учестиљи =

Далђ. И по мом' искуству народ говори: моленб пи молбнђ, буненђ и бунђно и т. д. но прво чешће, него друго. Овде п уво, п обечат, пи аналогио пнтати треба.

2.) Прилагателна шрисвоштелна — не смептесе! горе е притажателна — от сушествителнк на ар, ако имена, от кои долазе, у творит. единствен. имар ом, свагда се на ов свршу:.

3.) Пишите слободно шаче, а не патче, срце, а не срдце, куче, а не кучче, — шозно, а не поздно, празно, а не праздно, оца, а не. отца. Овде е народ слова — писмена —- тако изоставјо, као што И е у премлогим другим речма на друга из-