Vukova prepiska. Knj. 2

РРИГОРИЈЕ РЕРШИЋ 149

менјо. Шримђра ради: просити. шрошна, а не просна; месити, мешна, а не месна; газити, гажона, а не газна; лоштити, ло-

ска, а не мошка; сват — свадба, а не сватба; женити женидба, а не женитба; возити — возидба, а не возитба; служити — слушкина, а не служкина; муж — мушко, а не

мужско. Овде ми штогод о речма на ба у памет доће. Оне се свагда пл от неопределћинот, ил" повелителнот“ начина, времена садашићо, са изменом слога ч на ба производе. 1 јој жипит-(и-)ба, возит(и)ба, служ(и)ба, бер(и)ба, туж(и)ба, жур(адба. Шрве струке речи менчво свагда, као што е мало пре казано, т на Дд, ал подобне овима на ва т 6) честим гласом ићговнм обдржавајо. П. р. мољит(и)ва, клет(и)ва, жет(и)ва, ловит(и) ловитва. Кад смо почели, 1ошт ћемо штогод 0 7Тговорити. Колебамо се како ћемо предлог от писати, са т или са д. Лане ме е учен Србин нек пнтао за ово. Л сам отговорто: Шредлог е от код Србала две измене претршо. 1) на нфкима е местима 7 оставлфно. П. р. — о-тебе, а не от — или од тебе; отурати, а не от-турати, ил одтурати; отиснути, а не от-тиснути, или од-тиснути; отуда, а не оттуда, пли од-туда 2) променђно е на Д. Џ. р. одговор, одвући, одбити п т. д. Ал е можно, да нигде чистни глас свби нје задржало. П. р. от-ићи ађаећеп, (од-ићи значи ађ еззеп) от-ети, от-певати, от-каати. Како га дакле треба писати Првна се случан поправити не може. Иначе, казао сам, ил' вали свагда т писати а, како се где чуе, изговарати, ил сватда онако, како се где чуе, писати. Последнћ е и лакше и болћ. — На ово се примђри и из други езнка довести могу. Латини свов ф меншо на р. ИП. р. зетфо — зстбра., аедбибо — дедирз;. Немци свое Џ на сћ. П. р. 1ећ тад, таде, тећ тосћве, јећ табећје. Први 1ошт свое а ил на, ил нај мензо. П. р. аддтедаот, асјо, место адотефег, адћсло. Шта бк дакде пл овим помогло, кад: 61 писали: зет, ед!ирз,, ил' оним“, кад бн рекли: јећ тодге, јећ тодег У разговору се опет овде р, онде сћ чуе. Ал већ доста о 7.

Кад имам празног папира, а напред знам, да ме радо слушате не зато, што ћу вас штогод научити, него, што ме милуете; јошт ћу о езку говорити. Само вас обвезувм, да ником“ ово, што ћемо беседити, не кажете. Немопте мислити, да се шалим. — Ал немоџште ни то мислити, да вам“ = ово зато говорим, што судим, да еу мое овде, и онамо написанне речи тако важне, да се болти и надати могу, да ћете И, знат-