Bhagavad-Gita id est Thespesion melos sive almi Crischnae et Arjunae colloquium re rebus divinis

SCHLEGELII. XLV

quidem sensum, pronuntiatione ea plane sunt di31111612. Spiritus finalis variis conversionibus est obnoxius, quae suis quaeque regulis determinantur. Id solum scribentis- arbitrio est relictum, ut ante sibilantes aut locum suum Lueri spiritus, aut in eam sibilantem, qua excipitur, transire possit.

Diversa est lex puncti superscripli (3er), quod per nasalem mutabilem optime definiri potest. Id mutare non licet anle litteras quasdam: semivocales, sibilantes et adspiralionem ; ante vocales necessario in ultimam labialem convertitur; ante consonantes quinque ordinum aut scribi potest, aut converli in nasalem eius ordinis, a quo excipitur. In editionibus librorum Sanseritorum Caleuttensibus convertitur fere semper spiritus finalis ante sibilantes, el punctum superscriplum anle consonantes proprie sic dictas. Hunc morem nequaquam agnoscunt codices literis Dévanagaricis exarati, quotquot mihi quidem evolvere obtigit, et, nisi fallor, e scriptura Bengalica is irrepsit in Dévanagaricam. Repudiaudum censui, quoniam magnopere obstat separalioni vocabulorum. Habet et hoc incommodi, quod notae terminationes, quasi aliam subinde personam induentes , lectorem minus exercitlatum specie quadam nova atque incognita deludunt. Peccant librarii in codicibus Devanagaricis alteram in partem, quod punclo superscripto pro mero seriplurae compendio in ipso simplicium vocabulorum corpore abutuntur, dum scribunt ex. gr. «aft pro iuf, ubi re vera non mutabilis est nasalis, sed definita, quae nunquam loco suo moveri possil.

Princeps orthographiae Sanuscritae lex est, pronuntialionem quam fidelissime exprimere. Sed luserunt in ea Indorum grammatüci et inepta sua sedulitate id effecerunt, ut rem, per se planissimam, intricatam et con-