Bitef

Za pozorista klupskog tipa, a pogoíovu ona tek oívorena, sreća je ako mogu da naplate od gledalaca iznos dovoljan za pokriće troškova izvođenja. Međutim , sada, u ovdašnjem pozorištu »Marina«, na obali Salerna, bilo je konacno hiljadu Ijudi, koji su doili da aplaudiraju Remondiju i Caporossiju, prilikom njihovog poslednjeg ostvarenja » Richiamo « koję se smatra za najveći dogadaj ove italijanske pozoriśne sezone. Predhodnog dana, u pozoriśtu »Verdi«, oduševljena gomila Ijubitelja pozorišne umetnosti, prisustvovala je njihovoj improvizovanoj predstavi. Režija komoda »Sacco« obnovljena je specijalno zu ovu priliku, sa ciljem da se prikaïe šta su postigli u svom radu, otkada su odustali od ćekanja na Beketa. U ta dva komoda » Sacco « (Vreéa) i »Richiamo« (na itałijanskom może da znaći » Privlačna snaga«, » Poziv « ili » Zov«) radi se o nasilju. V oba slučaja Remondi igra žrtvu, a Caporossi, sa malterom preko usta (ne zabór avite, on je arhitekta, a ne glumac) je mučitelj. U »Sacco« Remondi se uglavnom nalazi и vreći. Izuzimajući povremene jauke i stenjanje kada ga biju, prvi vidljivi znak života pojavljuje se pred пата и vida jedne nogę, koją proviruje iz vre ce i klati se levo desno. Ta, gangrenom zahvačena noga, izgleda morbidno: ona je, u stvari, odsećena od tela. Kasnije, kada je vreća spuštena na pod, telo pokušava da se izvuće iz nje, ali smesta biva pokriveno nekom prepolovljenom kuglom. Kroz otvor se pomalja jedna гика sa čvrsto stegnutom šakom. Mučitelj se koristi nekim instrumentima, da bi ispravio prste jedan za drugim i vadi iz šake orah, koji se onda rasprskava, a on njegovu sadržinu pokazuje gledaocima. Kada već jednom izgleda, da je to biće uspelo da se oslobodi i čak nekoliko puta uzviknulo reč » lo « mučitelj (ovog puta sa čeličnom maskom na licu, koją treba da ga prikaje kao robota), zarobljava ga ponovo, umotava u neki pokrivač i odvlači sa bine. Ne postoji ništa beznadnije od vizije Ijudske sudbine, kakvu su nam prikazali Remondi-Caporossi. Nema nade ni и » Richiamo «, gde se zrtva i njen mušitelj pojavljuju iz jedne naduvane lopte. Trideset, odukupnih sedamdeset minuta akcije, gledamo kako se пека čudna sprava, pola traktor, a pola štamparska presa, kreée s jednog kraja bine na drugi preko visećih čeličnih greda. Ta dvojica rade na osívarivanju mehaničkog nacina opstanka, ali im nedostaje prisnija saradnja. Remondi i Caporossi koriste radije prizore negó reči, radi ilustracije Ijudskog beznada. Ne nude nam nikakva resenja. Oni nas jednostavno zasmejavaju. A mi ćemo se naravno smejati, kad je neko и neprilici. Vekovima smo se smejali Pulcinelli ili Punchu, kada su ih tukli po glavi. Dobija se utisak da su Remondi i Caporossi sve vise privućeni zeljom da ukažu gledaocima na njihov deo odgovornosti zbog postojanja zla. Mi se samo donekle smejemo lakrdijaškim ispadima, jer se istovremeno ježimo na udarce. Možda će pravac kojim su ta dvojica krenula učiniti da se barijera fikcije odstrani. Obaveštavamo one, koji žele da vide Remondija i Caporossija и » Richiamo «, da će taj komad biti prikazan na još jednom letnjem festivalu ovog meseca, i to и dvorištu

palate Rocca, u S ant ar c angela, blizu Riminija, 23, 24. i 25. jala. (John Francis Lane, Daily America, 15, 7. 1976) season which has seen a certain mellowing in some of the most acclaimed Italians theatrical avant gardists, and a consequent cooling off in critical enthusiasm, Salerno is giving us a chance to see the best of the last season’s avant garde theater and perhaps make an assessment that is less negative. Above all, this »New Trends in Theater « Festival has brought to Salerno the work of two young Italians who may indeed be able to answer that question »Where does the theater go after Beckett?« Theor names are Claudio Remondi (actor, 47 years old) and Riccaj-do Caporossi (ex architect, 25 years). A few years ago, Remondi had a small theater club in the Monteverdi district of Rome. After meeting Caprossi and finding that there was a point of communion in their research, they decided to stage Beckett’s » Happy Days « with Remondi playing Winnie and maybe Willie also. Caprossi wrote the whole text of Beckett’s monologue on the walls of the theater. After almost a year of prepararían, they were denied the rights of the play. Beckett’s Italian agent wanted to know if they could guarantee takings of a hundred thousand lire a night? Club theaters, especially when they start, are lucky if they can get a handful of paying spectators for a performance. Yet, the other night at the Marina theater here on the beach at Salerno, there were at least a thousand people applauding Remondi and Caporossi in their latest creation, »Richiamo,« the most highly acclaimed theatrical event of the last Italian season. The day before, at the Teatro Verdi, an enthusiastic crowd of theater specialists, had seen the couple perform their previous show, » Sacc «, revived specially for this occasion to give us an idea of how their work has developed since they gave up waiting for Beckett. Both » Sacco « (Sack) and »Richiamo« (meaning in Italian » attraction ,« » summons « or »call«) are about violence. In both cases, Remondi plays the victim and Caporossi, a plaster over his mouth (he is the architect not the actor remember), is the torturer. In » Sacco « Remondi is imprisoned in a sack for forty of the sixty minutes of the action. Apart from a few grunts and grounds when he is beaten, the first »human« sign we get is when a foot emerges from the sack, which is dangling in mid air. It is an evil looking gangrenous