Bitef

junaka, da publika saoseti sa njim, da se take poveže s njim, predstavljajud ga na taj način kao protagonistu i time opravdavajud njegov pohod. Briijantno, u stvari. Kakva god da su pitanja koja ostaju posle predstave, niko ko napusti pozorište ne može da omalovaži izvedbu glumaca. Ono što prvo pada na pamet je scena u kojoj Hamlet prekoreva svoju sludenu majku (Dalia Storik) zato što je ravnodušna i sebična prema njegovom duševnom bolu, Nivo emoeija koje proizvode zapanjujud razgovor A. Mamontovasa i D. Storik je u isto vreme punoznačan i uznemiravajud. Čarolija njihove igre, na stranu prvorazredno izvodenje, je u tome što je publici dat uvid u Gertrudinu majčinsku brigu, koje je, naravno, njen sin nesvestan (ili ga prosto nije briga), a tokom cele scene Hamlet opravdano ostaje u svom besu. Jedan od dopadljivijih likova u predstavi je romantična glavna ženska uloga, bleda Ofelija, koju elokventno predstavlja Viktorija Kuodite. Ona dovodi stanje Ofelijinog ludila do jedva verovatnog ekstrema i onda skače. A ko bi ikad mogao da odbaci Viautausa Rumsasa kao Klaudija, za kog se rnoze dokazati da je jedan od snažnije predstavljenih likova u drami, uverljivo dostojnog gnušanja i prezira kao što bi trebalo da bude- i još maio preko? Ali svi glumci u toj postavci su veoma vični i izrazito profesionalni, i svaki ostavlja jedinstven i trajan utisak, pridodajući i dramatiku, strast i mnogo humora. U celini, verovatno niko neće poreći da u toj adaptaeiji ima mnogo pesničke slobode. Mogućno je da i o samom izrazu "adaptacija" treba promisliti. Predstava je više umetnička sinteza između dva jezika i kulture, mnogih generaeija i dve ili više imaginativnih per-

spektiva. Boljeje zamisliti Šekspirovog Hamleta kao skelet Nekrošiusove lične tvo-revine, nego kao suštinu i samo telo predstave, Stoga, ako se tek upoznajete sa Hamletom na prikazivanju ove predstave, znajte - dobićete više nego što ste tražili, i to na mnogo nivoa. Ako, s druge strane, znate priču dosta dobro, a kulturno i umetnički ste otvoreni za nove, inovativne i dramatične poglede u psihu Šekspirovih likova, onda će ta predstava sigurno biti iskustvo za pamćenje sa sebi svojstvenom težinom, na koje nećete isuviše brzo prestati da se osvrćete, Na kraju, iskreno se može red da niko, niko ne radi Šekspira kao Eimuntas Nekrošius. Jeff Cook THEATRE CRITICS ABOUT HAMLET It is hard to find another artist as unique as Nekrošius, having and

imagination and the ability to fill once again and with absolutely new elements the space of Shakespeare's Hamlet, that seems to be already fully exploited. His Hamlet is a performance hermetic and transparent at the same time, intricated and subordinated to an unprecedented logic. The Lithuanian performance is like an irritating troublesome beat, that, once you heard it, does not stop sounding in your head, luring with its harmony full of anxiety. Though sometimes it is hard to grasp the contents and texture of the images on the stage, you watch the play with enchantment, with increasing conviction that you have encountered a masterpiece. *** Hamlet is coubtless opus magnum of Nekrošius. It is unusually personal, a summary of his vision of the world and at the same time the poetics of his theatre. The Lithuanian director stages Hamlet with such an oblivion as if he were searching in it for his own hell. Maybe this is where the dense theatrical reality, the complexity of the images bordering on the ability of the spectator's perception to endure comes from. We are stroke by the precision, firm consistency of all (skilfully composed) movements and acts in the play. In the world of Eimuntas Nekrošius all results have their reasons and vice versa. Nothing is left uncompleted, broken in the middle of a beat. Every object, person, subject go to their goal. Return or pass into another stage of concentration. The Baroque-like tricks, liking for effects, details and ornamental trinkets that fill the theatrical space of Nekrošius are only outwardly similar to the emergence of forms and chaos of our reality. His theatre is a body