Branič

Страна 64

,Б Р А Н И Ч'

Број 2

то и у случају ужитка. Јер, једновремено не могу два лица једно добро индивидуално искоришћавати. Поред тога што је предње тумачење логично — да није овако, наследник би без терета уживања плаћао исту таксу као и онај на чијем наследном делу стоји терет уживања покушаћемо да га подупремо и граматичким тумачењем. Појам „остатак" подразумева две ксличине које се једна од друге одузимају. У систему израчунавања таксе за уживање нема, пак, аритметичке радње одузимања већ само радње дељења и множења. Стога излази да се овај остатак добија када се од наследне таксе одузме такса за ужитак. После тога, у трећем ставу првога дела члана 25 Закона о таксама говори се, такође, о такси („остатак таксе" •....). Значи, да се овде подразумева нека такса на коју држава има право наплате. — Због одузимања (остатка) ове количине морају бити једнородне. На коју се то таксу циља? Од које се таксе одузима такса на ужитак? Друге нема у том законском тексту до таксе наследне. Наследник плаћа таксу према величини наслеђа и степену сродства. Код уживаоца један моменат више утиче на висину те таксе — године старости -— трајање уживања. И због тога, што уживалац не добија наслеђе у својину, плаћа на име таксе једну половину, трећину, четвртину, осмину од одговарајуће наследне таксе. — За ограничено уживање другачије се израчунава такса на ужитак. Не може се узети сада, да се реченица „остатак таксе плаћа наследник" односи на У», 7 3 , 7 / ч оне таксе ко.ју би још платио уживалац да је наследник и да тај остатак мада у обичиом животу „остатак" подразумева радњу одузимања мање од веће количине — пада на терет наследштка. •Јер, када би то било тачно, без значаја би били, за наплату наследне таксе, и наследна квота и степен сродства (према наследнику). — Немамо разлога да мислимо да је законодавац једном лаконском реченицом хтео да оповргне основни принцип код наплате таксе за наслеђе. Најзад, законодавац Је употребио исту технику како при стилизацији прописа за доживотно уживање тако исто и за уживање сграничено на извесно време. У овом другом случају нема „пуне" таксе од које би се узео у рачун један део ( 1 /2, 7 : „ г и, V«) за наплату таксе за уживање- Овде се од првога тренутка израчунава једна такса, иако на сложенији начин. И поред тога, опет се ту каже да „осталу таксу плаћа наследник". Шта значи? Имамо умалитељ — а где нам је умаљеник? Он се налази у наследној такси — када нема ужитка. Иначе не видимо, да би се крај члана 25 Зак. о так. могао другачије протумачити. Дакле, по одбитку таксе за ужитак од наследне таксе, ту таксу плаћа наследник.