Gledišta

nosno opštinu. Ima, takođe, primera da se i sami materijali za sfcupštinske sednice nedovoljno brižljivo čuvaju. Pri tome treba istaći da se povećava broj opštinskih skupština koje u tom pogledu mogu da služe za primer. Odlučivanje opštinskih skupština pretpostavlja ne samo donošenje odluka i dmgih mera nego i njihovo ostvarivanje. Otuda i proizlazi značaj izvršenja normativnih akata za uspešno ostvarivanje ustavrnih funkcija opštinskoh Sfcupština. Ono zahteva da savezi i organi uprave siistematski informišu opštinske skupštine i upoznaju ih sa eventualnkn preprekama i teškočama u njihovom sprovođenju. To što je bilo rečeno za akte opštinskih skupština, u istoj meri važi i za akte saveta* Formalno uzev, organi opštinske uprave su bili obavezni da redovno informišu savete 0 sprovođenju njihovih akata 1 posebno u onim prilikama kada se nailazilo na određene teškoće. Međutim, u dosadašnjem radu se mogu naći primeri da se zafcljučci saveta ne izvršavaju, čak se i ne preduzimaju mere u tom smislu, a dpak se o tome nije izveštavao odgovarajućd -savet. BILTEN UNIVERZITETA U SARAJEVU

DR ARIF TANOVIĆ u članku „Sloboda kulturnog stvaralaštva i Univerzitet”, dzmeđu ostalog piše: „0 slobodi fcultumog stvaralaštva i ulozi univerziteta u draštvu moguće je raspravljati samo ako se imaju u vidu istorijske pretpostavke fcoje uslovljavaju savremenu transformaciju dmštvenih odnosa. Sagledajući protivrječne tendencije u svijetu univerzitet može da značajno doprinese njegovora humanom preobražaju. Zaista obrazovanje i vaspitanje je neizostavno komponenta života, Ijudske prakse i kulture, prenošenja znanja.

Lskustva i tradicija, kao i predviđanja i nađe, okrenutosti u budućnost, što je bitna karakteristika Ijudske prakse. Covjek je, zapravo, jedino biće koje može da uči iz iskustva i da predviđa buduće događaje. Univerzitet je postao trađicionalno žarište kulture i stvaralaštva osvajajući slobodu, njegujuoi toleranc : ju duha, intelektualno uvjerenje i mo- ; ralnu savjest. I danas je kao 5 i uvijek, možda više nego ikada, potrebno boriti se za univerzitetske slobode i stvaralaštvo. Naravno nije nova stvar da politika i država i postavlja zahtjeve univerzite- : tu; oni su i nikli sa svrhom da zadovolje neke praktične potrebe države, da obrazuju službenike za razne društvene poslove; savremeni pritisak je tim opasniji što je efikasniji i po uticaju univerzalniji, pa mu se univerzitet može i efikasno suprotstaviti samo sa opštom solidamošću. Zapravo, pored ove praktične utilitame funkcije, univerzitet je istorijski formirao i dmgu svoju „funkciju”, humanističku ulogu i misiju u svijetu, i na toj liniji su izrasle ideje o njegovoj nezavisnosti od dnevnih zahtjeva pragmatičke politike. On treba da bude čuvar kulture i tekovina civilizacije, rasadnik novih ideja. S pravom filozof A. N. Whitehead kaže da su univerziteti škole vaspitanja i škole istraživanja. Ali, primami razlog za njihovu egzistenoiju ne nalazi se ni samo u znanju koje se prenosi na stu- ; dente ni u moeućnostima za istraživanja koja se pružaju članovima fakulteta. Obadvije ove funkoije se mogu obaviti na dmgoj osnovi, van ovih skupih institucija jer je štampanje rasprostranieno i prisutni su dmgi oblioi informisanja. Opravdanje univerzite■ta je u tome da on održava vezu između znanja i života, ; ujeđinjujući mlade i stare u imaginativnom razmatraniu učenja. Univerzitet pmža informaciiu, ali je prenosi maštovito. Ovo je barem funkcija, misli ovaj filozof, koia se treba da obavlja za dmštvo. Univerzitet koji ne uspijeva u

1426