Književne novine

ESEJ

ISTRAŽIVANJE

Bu NR o stvarnosti, otkrivanju, istraživanju i adapta-

ciji, Romanopisac koji ne prihvata taj Posao, ne remeteći

običaje, ne zahtevajući od svog čitao napor, ne primoravaj - ca nikakav poseban ; jući ga na taj povratak samome sebi rimoravajući da dovodi ROJ9 ne primoravajući ga da dovodi u pitanje već odavno ste-

čene pozicije — postiže, bez sumnje, lakši uspeh, ali post

Z , postaje saučesnik te dublje nelagodnosti, te noči u kojoj se koprcamo. On čini još krućim reflekse svesti, ioš težim njeno buđenje, on doprinosi njenom gušenju, fako da čak i sko ima velokodušne namere, njegovo delo je, u suštini — otrov.

Pronalazak nove forme koja će se primeniti u romanu, daleko je od toga da se suprotstavi realizmu, kako to suviše često zamižlja kritika, Štaviše, to je uslov sine qua non Me-nog dublje realizma,

. odnos romana i stvarnosti koja j svodi se na činjenicu da se ono što RL eepBn RJA E kazuje kao iluzorni fragment stvarnosti, fragment dobro izolovan, pogodan, koji je, dakle, mogućno studirati izbliza. Razlika između događaja u romanu i u životu nije samo u tome što jedne možemo da proverimo, a o drugima monžemo samo nagađati knoz tekst koji ih kreira. Oni su, takođe, da uzmemo izraz koji se sada često upotrebljava, više „interesantni“ nego stvarni, Pojava ovih fikcija odgovara jednoj potrebi, 1Spunjava jednu funkciju. Izmišljene ličnosti popunjavaju praznine stvarnosti i rasvetljavaju nam je,

Ne samo sivaranje, već i čitanje romana, jedna je vrsta sna na javi, Roman je, dakle, uvek podložan psihoanalizi u širem smislu. S druge strane, ako želim da objasnim bilo koju teoriju, psihološku, socijalnu, moralnu ili neki drugu, često mi je lakše da uzmem izmišljen primer, Ličnosti iz romana će izvanredno odigrati tu ulogu; i te ličnosti ću brepoznati među svojim prijateljima i poznanicima, objasniću njihovo ponašanje oslanjajući se na doživljaje izmišljenih ličnosti itd.

. Ta primena romana u stvarnosti je krajnje složena i njen: „realizam“, činjenica da se pokazuje kao nestvarni fragment svakidašnjice, samo je jedam poseban aspekt koji nam omogućava da ga izolujemo kao književni žamr. „Simbolizmom“ jednog romana nazivam skup odnosa onoga što nam on opisuje prema stvarnosti u kojoj živimo. Ti odnosi nisu isti u svim romanima i izgleda mi da je glavni zadatak kritičare da ih razjasni, da ih rasvetli, da bi se iz svakog dela mogla izvući cela njegova poruka.

Ali bošto u romanesknom stvaranju i u rekreaciji, kao što je pažljivo čitanje, mi isprobavamo zamršen sistem odnosa i azlike između tih značenja, ako romanopisac želi da nas iskreno upozna sa svojim iskustvom, ako je njegov realizam dovolino produbljen, ako je forma kojom se služi dovolino sveobuhvatna, on je neminovno primoran da vodi računa o raznim tipovima odnosa u okviru svog dela. Spoljni simbolizam romana {teži da se odvija u unutarnjem simbolizmu gde izvesni delovi igraju istu ulogu u odnosu na celinu kao celinu ı odnosu na stvarnost.

Samo po sebi proizilazi đa taj opšti odnos „stvarnosti“ opisane u romanu i stvarnosti koja nas okružuje određuje ono što se obično naziva tema ili predmet koji se pojavljuje kao odsSovor na izvesna stanja svesti. Ali, ta tema, taj predmet, videli smo već, ne može se odvojiti od načina na koji su predstavljeni, od oblika kojim se izražavaju, Novoj situaciji, Dovom saznanju o tome šta je roman, odgovaraju, dakle, nove forme, jezik, stil, tehnika, kompozicija, struktura. Obratno, traženje novih formi, otkrivanjem novih fema, otkriva nove odnose.

Polazeći od izvesnog nivoa razmišljanja u romanu se realizam, formalizam i simbolizam pojavljuju kao sastavni deo. nerazdvojive celine.

0... „Roman, naravno, teži i mora težiti ka svom sopstvenom. razjašnjenju: ali mi dobro zmamo da postoje 'situacije okarakterisane nesposobnošću da se reflektuju, koje postoje samo kroz iluziju o sebi, koju podržavaju. I njima odgova– raju dela u kojima se ne može pojaviti to jedinstvo, taj stav romanopisca koji odbija da se zapita o prirodi svoga posla, o zakonitosti formi koje ne bi mogle da se reflektuju, a da istog momenta ne otkriju svoju neadekvatnost, laž tih formi koje nam pružaju sliku stvamosti u očiglednoj suprotnosti sa stvarnošću koja ih je stvorila. Ima tu klevetanja koja kritičar mora da denonsira jer takva dela i pored svojih draži i zasluga odražavaju i pomračuju senku, odražavaju svest u njenim kontradikcijama, u njenoj zaslepljenosti, rizikujući da je doveđu do još fatalnijih pometnji.

Iz svega ovoga proizilazi da svaka stvarna transformacija romaneskne forme, svako plodno istraživanje u tom domenu, može samo da se postavi u unutrašnjost jedne transformacije samog pojma romana Moji evoluira polako, ali neizbežno (sva velika romaneskna dela XX veka su tu da to potvrde) prema novoj vrsti poezije, u isti mah epske i didaktičke, u inufrašnjost fransformacije samog Pojma

književnosti koja počinje da se pojavljuje ne više kao običan ·

odmor, ili luksuz, već u svojoj glavnoj ulozi, u okviru socijalnog rada i kao metođično iskustvo. (Prevela Dragica, PETROVIĆ-CEKIĆ)

ća redakcija našeg lista je objavila uprkos tome Što jeđan deo | članova redđakcionog odbora ne | deli mišljenje autora članka »Racionalizam na racionalnoj Oosnovi«, 5 obzirom da »Književne novine« nisu glasilo nikn”ve grupe pisaca koja deluje jeđinstveno nego tribina Roja je otvorenas svim ozbilinim autorima, i javnim radnicima, identifikacija stavova pojedinih autora sa stavom mrednikćd, ili čitave redakcije, bez obzira đa li su oni njemi članovi, nema nikakve Osnove,

Šta je sa istorijom kn jiževnosti? ;

Družc uredniče, \ \

Pre nekoliko godina pročitao sam da se jedno naše izdavačko

će, ne sećam se tačno NOM HOE do korisnog posla: Koliko nam je poznato, Šaa odlučili su da UZ saradnju naje~ vačko preduzeće koje se p tva" minentnijih Kritičara i Wuniver- tilo toga posla DRAMU Brb» zitetskih profesora pristupe iz- ska«. Cim smo primili Vaše pisr rađi Istorije jugoslovenske khnji- mo obratili smo se »Matici srp» | koja „nedostaje svima skoj i zamolili ih da nam „jave

ževnosti, 1 koji uče i Vvole kniiževnost. U-

veren sam đa se mnogi koje je

ta vest obradovala, Ppitpiu sada dobili.

da li se na tom poslu radi, Njihov odgovor na žalost još nismo

IZLOG KNJIGA

Sarajevo (1878—1918)

(Muzej građa Sarajeva, 1960.)

Autor poznate monografije o Petru Kočiću, Tođor Kruševac, objavio je neđavno, u izdanju Muzeja građa Sarajeva, kao drugu Knjigu bibliote= ke »Barajevo ođ maijstarijih vwremena do danase obimnu stuđiju »Sarajevo pod Austro-Ugarskom upravom (1878 — 1918,«,. Pjsana bez ikakvih literarnih pretenzija, koje bi, pošteno govoreći, svaku Knjigu ove vrste učinile manje naukom 4 više mešavinom istorije i publicistike, Knjiga Tođora Kruševca Wwdovljava, svim maučnim i istoriografskim zahtevima, tako da čitalac u njoj može da nađe pažljivo sređene gotovo sve podatke o razvoju Sarajeva pod Au„Stro-ugarskom okupacijom. Imajući u viđu đa je (znatno oskuđnija) mo nografija WVlađislava Skarića o ĐSarajevu od preistorijskih vremena do "18718. gsođine obuhvatila „značajnije momente same okupacije, Kruševac se zadržao isključivo na #?8irazđoblju koje je otvoreno ulaskom austrijske vojske i zaključeno pređajom vlasti u ruke narodne vlađe Bosne i Hercegovine, koja je potpisala i akt o ujeđinjenju 1918. godine. |

Pođeljena u više poglavlja, Knjiga obuhvata sve značajnije viđove privrednog, političkog i Kulturnog života Sarajeva, pružajući mnoštvo dragocenih, istorijskih fakata koji će naročito dobro doći onima Koji se buđu prihvatili rada na istorijatu pojedinih oblasti javnog života grada, u razdoblju u kome su Sarajevu udđareni temelji evropske urbanizacije. Od posebnog interesa je Vvrlo iscrpna stuđija političkih odnosa i borbi protiv austro-ugarske uprave, koja se, u izvesnom smislu, može smatrati istorijom političke borbe ne samo Sarajeva već čitave Bosne i Hercegovine, pošto su iz Sarajeva poticale i u Sarajevu se završavale gotovo sve važnije akcije hosansko-hercegovačkih pwolitičara.

Rađena po svim naučnim principima, sa svom potrebnom dokumentacijom i naučnom aparaturom, knjiga Tođora Kruševca predstavlja dragocen prilog izučavanja «političke, privredne i kulturne istorije Bosne i Hercegovine. (P. P.) |

*. . LJUBOMIR CVIJETIC

S: Galoa

(„Svjetlost”, Sarajevo, 1961)

Poezija ođ kako postoji preispituje prošlost. Pa i danas. Ništa neobično ni novo, uostalom. No danas ona fo čini sa nešto izmijenjene pozicije i pod sudbonosnim pitanjem: Ko smo, šta smo, kuda idemo? bez želje da veliča nešto što je samo po sebi već uveličano ili — mrtvo. Pjesnici se na. toj tački, pa i ovi najmlađi, obično razilaze. Jedni medđitiraju o prolaznom u neprolaznom, drugi još pomalo romantičarski glorifikuju prošlost iz koje vijekovima idemo i dolagimo i ođ koje smo nastali. Cvijetić je nešto bliži onima prvima iako ponešto nosi i od ovih drugih. On, naime, u pojavma života Traži khorijenje koje se, kao nekađ mit, ispreda iz istorije i mjenih legendi. Time sebe suočava, i nas kao suđionike, 5a prošlošću koja je takođe jednom bila sadašnjica a sada je nema. Pa ipak postoji. Kao sjenka i sjećanje. Mao ulkvarma uspomena. Otuđa Cvijetićeva poezija, nekad sasvim kratke forme i daha, prenosi tu elegičnost prošlosti u neposrednu sađašnjost i traži da je respektujemo. Okus drevnosti, naročito đobro pogođen i pogodan u bogumilskim sagama, kao da je bezmalo uopšte okus Života. Na toj tački, neosjetno, & blagom ironijom, pjesnik vrši djednu identifikaciju: pređ vječnošću ispisuje i ispituje izmirenosšt Života uopšte, njegovu stvarnu neizmjenljivwost. Pjesnik to postiže često efektmo na vrlo posredan način, izdalcka, slikom, Recimo Kkađ bezazleno. kaže:

„Noć hvata šumu kao san oči”.

I tamo, u dubini prošlosti, i danas, oko nas, svuda, raste i zavodljivo mirjše „bilje, ljubav je uvijek ista i prastara smrt takođe, i misao onda uplovi u jednu elegiisku išimu koja smireno obuzima čovjeka pred budučnošću, No nije to samo jeđan rezultat Cvijetićeve poezije koja se oglašava »Gatkama«, Gatke su uvjek pomalo baš to, gaike, Bajanje, Varljiva priča. Zivot je i san i kob. Izvjesnost i „neizvjesnost, 'Prašina i slamka mjegoševska. Na toj vjetrometini života čovjek mora, da opstane. Jednostavna istina koja nas pupčano veže sa precima i još jednom, najdublje ljudski, poistovjećuje i sjedinjuje pred istim udđesom. Gledajući tako, Cvijetić da« mas pjesmu suočava sa prošlošću kao

da li je na tome poslu išta uči~ by tp ty ty allty “tha ih, “40, “25, “a iy a, ly “ay, by ya “ly ly, “eta, tla, at ty lt, “ty, lb ab ta lb, al a tu ty i ap

njeno ili je namera ostala samo nmamera. Pretpostavljajući da biste mi mogli odgovoriti i pružiti neko objašnjenje, | obračam se vama i unapred zahvaljujem,

M. K.,

VBSTRA,

KNJIŽBVNE NMOVINE

U OVOM BROJU U RUBRICI IZLOG KNJIGA SARADUJU · SLEDEĆI AUTORI: RISTO TRIPKOVIĆ, IVAN ŠOP, DUŠAN PUVAČIĆ, PREDRAG PROTIČ I PREDRAG PALA- ~

Goražde · ay ay a a a aa a ly ay a a a a a ly at a a al ay la ta, ty a ty ty ty la at a aby ab“,

MIODRAG NAGORNI: USPOMENA, NA DETINJSTVO

neposrednim izvorom sađašnjošti, i na tom odstojanju sve razlike se bezmalo brišu. Prošlost prelazi u danas, danas postaje juče. Krug se zatvara, I kao što su nekađ preci ivljeli i ostavili trag za sobom.j dužnost je nas danas da bodinovski zabilježimo sebe za one buduće. Time se poitvrđuje pjesnikova i naša uzajamna odanost životu, a to nikada nije malo i nije za podcjenjivanje. To valja respektovati! ı I tu smo pređ nedđoumicom: A ku“ đa dalje? Šta nakom svih saznanja? Je li đug i smisao poezije da se vraća i upire svoje viđovite oči u prošlost ili da meprestano i nemirMo Wiremi i juriša prema budućnosti? Ipak, mi smo za budućnost. Poezija” je jeđiho nje đostoina, Pa se, istovremeno i zadovoljni i mezadovoljni Cvijetićevom lirikom, „zadovoljni jasnoćom i cizelmanom stiha a mezadovolini malim rasponima 1 odstupnicom pred moralnim zaptovima života, zaustavljeno s pitanjem: Da li se mlađ pjesnik smije zadovoljiti neodređenim yrezultatima, skromnim idejama, lijepim crtežima? Ili je on tu da buđe savjest, potres, da hoće sve, da juriša ma nemoguće i nepredviđeno, Zamor i male radosti ostavićemo „starijima, umornima. Mlađa generacija pjesnika valja đa iđe naprijed, ispređ sVOga ·vremena, pređ zajedničkom sudbinom, prkoseći osrednjosti, „Jasno je da je Cvijetić pjesnik tihog, gotovo žaputijivog „glasa, neupadan, sklon „pomirljivostima, i polovičnim zađovoljstvima. On ne može da traži mnogo, ali može i mora ipak više, dalje, đublje. Ne smije da se miri sa lijepim slikama i zvučnim, Dplemenitim melodijama riječi, To neka dođe docnije. Njegovo je sad da okušava sudbinu, onako kako to či-

ni B. SŠujica ili B. Petrović, pa

propao ili ostao. Srednjeg puta ne-

ma. (HR. TT.) ' * *

ANDOR GABOR

Doktor Niko

Novi Sad, 1961.)

Ovaj roman ostavlja „dominantan utisak neujednačenosti i nehomogenosti. Oseća se đa pisac, prihvatajući se umetničkog rasvetljavanja teških društvenih problema, tako evidentnih u poslednjim godinama Austro-Ugarske, nije odabrao put koji bi mu najbolje ođgovarao. Zato se u Knjizi prepliću niti lakog humora, satire, društvene analize, ljubavne fabule i, pred Kraj, tragično intonirane dramatike. Sve OVO Se, naravno, nije moglo uklopiti u celinu bez štete i međusobnog potiranja, što je prouzrokovalo neujednačenost i rastrzanost dela,

To, međutim, ne znači da pojedini odlomci ne dostižu zavidnu visinu; OVO 50, pre svega, odnosi na mesta i fragmente u kojima satiračne Žaoke pisca pogađaju majosetljivije tačke habzburške Ugarske, i zaista Je teta što pisac nije do kraja išao u iom pravcu čuvajući stilsko i kompoziciono jedinstvo romana, koji je mogao postati veoma uspela satirična panorama peštanskog druBiva toga vremena,' dakle rezultat koji bi dostojnije reprezentovao mađarskog pesnika humoristu i publioistu Andora Gbora «(188 +— 1953) Plačevne i operetske epizođe, ma ko~

(porum«,

. kojc

liko wešto bile napisane, odudaraju od prvobitnog tona Mnjige i zamagljuju njene osnovne «kvalitete beskompromisno izrugivanje „svemu preživelom i biđermajerskom i duhovitu analizu pojedinih društvenih pojava,

Knjigu je, uglavnom korektno, preveo Josip Kulić, a omot i korice uKkusno opremio Laslo Reber. (I. ŠJ

* * *

DRAGO LJUBIBRATIC

Vladimir Gačinović (»Svjetlost«, Sarajevo, 1961)

Monografija Đrage Ljubibratića o Vlađimiru Gaćinoviću, iđeologu i VOđećoj ličnosti Mlađe Bosne, predstavlja novi dragocen prilog autora rasvetljavanju kompleksne revolucionarne „aktiynosti napredne bosansko-hercegovačke omiadine uoči prvog svetskog rata. Ranija „Ljubibratićeva stuđija o Gavrilu Principu naznačila je osnovne, Ključne momente revolucionarne borbe Mlade Bosne, javljajući se kao jedna od najcelovitijih marksističkih analiza. Sarajevskog atentata. Njegova nova knjiga o Gaćinoviću još detaljnije i jasnije osvetljava čitav niz izvanredno značajnih okolnosti koje su dđovele do Atentata, pružajući mnoŠtvo novih pođataka o događajima i ličnostima tesno vezanim za akciju Mlađe Bosne. Ljubibratićeva monografija o Gaćinoviću ne pređstavlja zato samo iserpnu i dokumentovanu studiju o najistaknutijoj ličmosti među bosanskim omlađincima onoga doba, o ličnosti koja je o-

kupljala, usmeravala i pokretala revolucionarne snage, Već, u velikoj meri, i pravo naučno delo o omlađinskom pokre-

tu čiji je razvoj od nacionalne akcije ka socijalnoj revoluciji bio prekinut surovom &«mistikom preranog, herojskog umiranja.

Zivotni put Vlađimira Gaćčinovića pružao je autoru izvanredne mogućnosti da Kroz ličnosV idejnog Vode Mlađe Bosne osveili čitavo jedno doba i sve one izukrštane, često zamršene i mračne okolnosti Koje su, direkino ili indirektno, imale uticaja i ma aktivnost mladđobosaanaticaja i ma aktivnost miladobosana-

ca i na njihove tragične ljudske sud-.

bine. Truđom ·„predanog „poslenika, Ljubibratić, je te mogućnosti iskoristio i ostvario jednu uverljivu, Čvrstu, originalnu analizu revojlucionarme akcije Mlade Bosne, njikov<z nacionalnog romantizma, ideološke neizdiferenciranosti i njihovih sponianih socijalno-revolucionarnih ideja, kođ mnogih, sem Kkođ Gačinovića, nisu imale kad da sc UČVTšte kao zreo | stamen pogled ma svet. U ličnosti Vladimira Gaćinovića sjeđinile su se mmoge protivrečnosti mjegovog „naraštaja, moćne, nezadržane žudnje za pravdom, borbom i slobođom, sva odricanja i trpljenja, ona samopregalačka moralna snaga Koja, uprkos svemu, čitavom pokretu Mlađe Bosne daje karakter mečega izvanredno herojskog, plemenitog i čistog. Prateći Gačinovića i njegovo sazrevanje, Ljubibratić je objašnjavao čitavu Mladu Bosnu, otkrivajući da su se u dečački romantičnu,

upravo nadčovečanska '

ali ođiučnu borbu mlađobosanaca! uplitale velike, njima često nepo znate sile, koristeći se njihovom ak" cijom prema potrebi različitih pos litičkih situacija. Zato je u Ljubibras tićevoj Knjizi jedno ođ najzanimljivijih, i najpotresnijih otkrića po“ vezivanje iznenadne Gaćčinovićeve

smrti, avgusta 1917. godine u Bvaj-

carskoj, sa Solunskim procesom i ustupcima koji su, likvidacijom crnorukaca kompromitovanim oko Sarajevskog atentata,

paratnog mira. e | Kreata podacima, osvežena mizomi novih otkrića i ličnim uspomenama autora, Kkompakina, rečita i dokumentovana, MWnjiga Drage Ljubibratića o Vladimiru Gačinoviću staje u red najboljih đela koja su đo sađa napisana o pripadnicima i akciji Mlađe Bosne. (P. P.) . * * *

V. T. ČUTKOV

Odbrana Staljingrada

(Vojno delo, Beograd, 1961)

Čujkov je vojnik i om je svoju Rknjigu pisao na onaj način na Koji je, verovatno, za vreme toka operacija podnosio ratne izveštaje, On se truđio đa govori o svim pojeđdinostima, da registruje sve okršaje, na. stojao je đa tačno konstatuje i sovjetske i nemačke gubitke, i đa prateći tok operacija, koji vrlo podrob. no izlaže, uoči kako prednosti tako i slabosti trenutnih sovjetskih i nemačkih položaja. Te annlize, zanim. ljive uglavnom vojnim stručnjaci. ma, nisu nezanimljive ni čitaocima. One su za istoričare dragocene in._ formacije o toku i razvoju ove suđ Đonosne bitke. Ništa manje nisu za. nimljivi ni podaci o moralu sovjet. skih i nemačkih trupa, o snabđevanju za vreme bitke, o Mvalitetu oru žja i municije, raspoloženju stanovništva i o njegovom učešću u odbra ni Staljingrađa, Iz izlaganja pisca ove knjige dobijamo i jasnu pređ_ stavu o tome kako je staljingrađska bitka dok se razvijala izgledala sov_ jetskim generalima, kako su oni Ocenjivali trenutnu situaciju, šta su sve predviđali i šta se nepredviđeno dogođilo, šta se sve ođ ishoda ove bitke očekivalo i šta je sve ona zna čila.

Pa ipak, pored sve svoje pregleđ“ nosti, knjiga generala Čujkova čita se sa izvesnim maporom. Pisac po_ Beduje jednu osobinu koja je-ga" WO ga Koji sveđoči nesumnjiva” \Wrlina, ali koja, može đa btđe, za onoga koji piše po neki put i mana. Uveren da su činjenice u stanju đa re_ čitije govore od bilo koga interpretatora Čujkov je pisao svoju Kkmjignu SUVO, Svesno izbegavajući literame ukrase i veće izlive oduševljenja ili razočarenja, Zbog toga njegova MKnji ga deluje pomalo zamorno i mono_ tono i ide u onu memožarsku litera_ turu koju čitamo samo onđa „kada nas đogađaj o kome govori neobič_ no interesuje. Ako bismo je uporedili s đelima jeđnog drugog koman„ danta iz prošlog rata, onda bismo mogli da kažemo da ona pre podse._ čČa na Montgomerijevo delo, »0đ MI Alamejna do Baltičkog mora« nego na Montgomerijeve »Memoare«,

(P. P-ć) * * * BORA MLADENOVIC

Venčanje metalno

(Matica srpska« — Novi Sad, 1961)

Pisać ove male «zbirke ic melalski radnik. Ta činjenica mnajbolje objašnjava njegovu opsednutost metalom. Za Boru Mladenovića metar je deo svakidašnjice, a objašnjavanje sebe sebi, i sebe drugima, Kroz simboliku mehtalnih opiljaka i »masnouljih« mašina je glavna tema njegove poezije, Pevajući o metalu pesnik Bovori o svojim intimama, dajući toi hladnoj „materiji, kroz Svoju prisnu vezanost s njom, izves= nu toplu, živu patinu.

Za Mlađenovića metal je živa stvar i zato je njegov odnos prema nje“ mu, kao prema svemu Što Živi, zavisno od raspoloženja, dvojak. Mao pesnik Mladenović je najbolji kad metalu pristupa kao ljubavnik, tragBično odeljen ođ onoga Što voli. Naročito u poslednjem ciklusu, kad pe“ va o Ssvojoi uđalienosti om Života koji za njega predstavija deo svakidašnjice, Mlađenović ume đa bude uverljiv u tragičnom akeentovanju bolesničkih samoća i čežnji za pos vratkom onome šfo mu je drago,

Mi verujemo da je Miadđenovićeva' poezija, nastala kao rezultat potreba da se o sebi nešto kaže; u Drvom redu sebi, Samo nam se čini da Mladđenovićevo prevođenje intimnih preokupacija na jezik poezije i njegova često primetna Želja da njima đa neki aopštiji ton, nisu ni dovoljno svojesvojni ni originalni da bi se moglo govoriti o ličnoj fizionomiji ovog pesnika, Svojim „tonom, uprkos »metalnoja tematici, ova poce zija uranja, široko gpledanmno i uop+šteno shvaćeno, u »mrtvo more« na= Šeg · hiperprođukcionoP pesničkog TĐroseka, (D. P.)

činjeni Austriji” u vreme tajnih pregovora oko se-_

4. __Z