RTV Teorija i praksa

U ovom kratkom osvrtu na metafizički sloj radio-dramskog ( rcspective: muzičkog) dela objasnili smo u osnovnim crtama pitanje o načinu njegovog postojanja i oblika pojavnosti. Samo, rekli smo, u njemu se ne dovršava ono što smo nazvali transcendentalnim identitetom radio-dramskog mnetničkog dela (: respective: muzičkog). Naprotiv. U ovom sloju samo se začinje pitanje transcendentalnog identiteta. Razlikovanje ta dva pojma (pojma metafizičkog i pojma transcendentalnog) započinje na onom mestu gde se začinju transcendentalno-logičke forme jezika, kada je u pitanju radio-dramsko umetničko delo, odnosno tamo gde se začinju transcendentalno logičke forme tonova kompozicije, kada je u pitanju muzičko delo. ~Za transcendentalnu filosofiju” - kaže K.-O. Apel (Karl-Otto Apel) - „koja sintetičku konstituciju predmetnosti za neku svijest nadomješta transcendentalnim faktumom logike jezika, za takvu jednu filosofiju se ,svijest uopšte', odnosno transcendentalni subjekt, naprosto, podudara sa apriornom formom jezika.” 7 Ovim se ukazuje na sledeće momente: pre svega, subjekt (slušalac) u bitnim crtama „identičan je s formalnim nacrtom svijeta čistog transcendentalnog jezika”; subjekt u kontekstu povratne komunikacione sprege, postoji tu tek kao faklum suštinskog načina postojanja datog estetskog predmeta (u ovom slučaju radio-dramskog umetničkog dela). Transcendentalni identitet radio-dramskog umetničkog dela (: respective: muzičkog) potvrđuje jedinstvo subjekta (slušaoca) s bitkom estetskog predmeta. Izvorno, transcendentalni identitet umetničkog dela „istovremeno znači i izvornu jezičnost Ijudskog bitka-u-svijetu” (Gadamer). Drugim rečima, transcendentalni identitet nekog umetničkog dela uvek povlači sobom ispitivanje odnosa jezika i sveta. Kada je u pitanju muzičko delo onda habitualnost transcendentalnog identiteta možemo opisati jednom definicijom Ivana Fochta: „Muzika je tvorevina umjetnička, čiji smisao se sastoji u tome da isključivo u relacijama izmedu realnih ili zamišljenih tonova, koji se mogu približno matematički izraziti, ponavlja u malom poretke koji vladaju u makrokosmosu, tako da duh koji te poretke prepoznaje i prima, neposredno osječa srodnost svog biča sa cjelinom svijeta.” B Prema tome reči da duh slušaoca „neposredno osječa srodnost svog biča sa cjelinom svijeta” i reći da je subjekt (slušalac) u bitnim crtama „identičan s formalnim nacrtom svijeta čistog

7 K.-0. Apel, Transformacija filozofije, „Veselin Masleša”, Sarajevo, 1980, str. 187. 8 Ivan Focht, Šta je muzika, „Treći program Radio-Beograda”, Zima 1973, str. 384.

27