RTV Teorija i praksa

televizijskih epizoda „ekstraktuje” film prosečne dužine. Međutim sami reditelji epizoda Marvin Čomski (Marvin Chomsky), Džon Erman (John Erman), Dejvid Grin (David Greene), Džilbert Mozis (GilbertMoses), izjavili su da je svaka epizoda rađena na tipičan televizijski način koji ne bi imao efekta na velikom bioskopskom platnu. Nije teško primetiti da su imena reditelja koji režiraju TV serije i TV filmove gotovo sasvim nepoznata. O njima se vrlo retko piše čak i u televizijskim publikacijama koje, obavezno, ističu imena sasvim beznačajnih glumaca. Praktično, veliki i renomirani filmski reditelji retko režiraju na američkoj televiziji, kao što je to slučaj u Evropi Felini (Fellini), Roselini (Rosselini), Renoar (Renoir), Antonioni (Antonioni), i kod nas Karanović, Đorđević, Draškovič, Paskaljevič. Orson Vels (Welles) se pojavljuje na malom ekranu u okviru reklame za špansko vino, ali ne i kao autor nekog televizijskog filma. Stiven Spilberg je, u stvari, napustio televiziju i prešao na film čim je njegov TV film Dvoboj, posle uspeha na malom ekranu, doživeo isti takav uspeh i u bioskopskim dvoranama. Altman je ostvario TV seriju Bonanca još 1961, posle čega je prešao na film. Sem Pekinpo (Peckinpah) je 1967. snimio jednočasovni TV film Sada vino sa Olivijom De Hevilend od kada aktivno radi na filmu. Artur Pen (Penn) je sarađivao sa televizijom jedino na taj način što je 1957. godine režirao TV dramu Čudotvorka prema pozorišnom komadu Vilijema Gibsona (Gibson) koji je Реп posle toga (1970) režirao i na filmu. Pravi uzrok ovakve situacije nije samo finansijsko-organizacione prirode, nego potiče i iz psihološkog odnosa koji američki filmski stvaraoci imaju prema televiziji kao umetničkom izražajnom srecfttvu. Odnos između američke kinematografije i televizije zaista je paradoksalan: s jedne strane televizija ugrožava film time što konstantno doprinosi smanjenju broja bioskopskih gledalaca, dok sa druge strane najveći deo TV programa sačinjavaju stari filmovi koje su proizvele filmske kompanije, što u ovom trenutku za njih predstavlja značajnu finansijsku potporu. Proširenjem TV programa povećava se i broj emitovanih filmova koje filmske kompanije više ne proizvode u dovoljnom broju. Shodno tome, televizijske kompanije sve više povećavaju sopstvenu filmsku proizvodnju. To su većinom nepretenciozni jednočasovni filmovi, zanatski korektno pravljeni, ali bez večih umetničkih pretenzija. S vremena na vreme, ako se radi o izuzetnoj temi i velikom piscu, televizijske kompanije ulažu više sredstava i pažnje u reahzaciju TV filma. Tako je nedavno snimljen tročasovni (tj. dvoipočasovni, ako se izuzmu reklame)