RTV Teorija i praksa

sistem informisanja ostvarivati svoj dio ovog krupnog, istorijskog zadatka. Ali, to nikako ne znači da če sistem informisanja „skrštenih ruku” čekati da mu se situacija raščisti, odnosno, da su svi problemi u djelovanju političkog sistema. Naš sistem informisanja mora se i sam mijenjati. On je, naime, organizovan i osposobljen da obavještava, a u okviru tog svog određenja, da pretežno obavještava o događajima na klasični način, odnosno da prenosi stavove i odluke tzv. viših organa. On očekuje događaj ili traga za njim; prati tzv. zanimljive društvene tokove; posreduje več izgrađene stavove i odluke i angažuje se u nastojanjima da se ti stavovi i odluke prihvataju i pretaču u akciju. Tome se, izvan konteksta ove teme, ne bi moglo ozbiljnije Drigovoriti. AU, kada se sistem informisanja promatra i procjenjuje u vezi s ovom temom, mora se konstatovati da on nije organizovan ni osposobljen da komunicira samoupravne interese, odnosno da funkcioniše kao medij za izražavanje obznanjivanje demokratskog plurahzma samoupravnih interesa. Opterećen tradicionalnim poimanjem i praktikovanjem svoje funkcije, on u svojim kana Uma ostavlja malo prostora i vremena za cirkulaciju, sučeljavanje i usaglašavanje samoupravnih interesa. Relativno su male mogučnosti, na primjer, legitimnih nosilaca pojedinih interesa da se neposredno služe štampom, radiom i televizijom da bi izjaviU i obrazložiU neki svoj interes javnosti zemlje, odnosno onoj javnosti koju taj interes tangira - pozitivno iU negativno. Organizacija našeg sistema informisanja, čije se jedinstvo ne očituje organizacijski, več idejno-poUtički, pretpostavlja veliku međusobnu otvorenost samostalnih njegovih diielova, visok stupanj saradnje,

8