RTV Teorija i praksa

Ја tako mislim, i to ne zato što imam takvo „lično mišljenje”. Ideje, bile one ispravne ili pogrešne, koje su sazrevale čitanjem knjiga ili teorijskim razmišljanjima, nisu nikada lična mišljenja u privatnom smislu tog naziva. Želim zapravo reći da opravdanost i izvršenje zadatka - „govoriti o umetnosti kao takvoj” - jeste veoma stručan zadatak, koji nikako ne uiazi u područje „opštih kulturnih pitanja”, sem ukoliko se ne poslužimo prečicom koja falsifikuje popularizaciju. Štaviše, prebacivanjem tog zadatka na nivo televizijske komunikacije, javlja se opasnost da bude sveden na opšte estetičko mesto, na taj način snažeći i potvrđujući najgore predrasude koje pripadaju logici jedne „mitologije” i jedne „narodne religije” umetnosti, nečemu što skoro da nema više nikakve veze sa autentičnom opštom produktivnom kulturom. Televizijska poruka ne dopušta čak, u sadašnjim uslovima, verodostojno prezentovanje umetničkih dokumenata, i to ne samo izs tehničkih razloga (definicija slike, kvalitet boje itd.). Suštinski razlozi su razlozi drugog reda: da bismo ih shvatili, moramo se pozabaviti razmatranjima počev 'od prevođenja izraza koji se nalazi u naslovu našeg rađa. Recimo odmah da, bar iz izvesnog ugla, postoji po svoj prilici izvesna nesaglasnost između televizijske komunikacije i popularizacije umetničke baštine i u jednom opštijem smislu koji smo pokušali da podrobnije izložimo. Nije potrebno biti Adornov istomišljenik da bismo to zaključili; kao što nije neophodno pripadati krugovima onih nepopustljivih i i pseudo-elitističkih kritičara masovnih komunikacija-, koji su često nedovoljno inteligentni i površni, puni nostalgije za posudama, a ne za onim što bi se u njima moglo nalaziti. Tu vrstu nesaglasnosti može otkriti analiza, lišena predrasuda i nikako afektivna, uslova korišćenja predmeta koji pripada kategoriji umetničke baštine, i televizijske poruke kada se ona bavi tim istim predmetom. Kao i uvek, reč je o uslovima koji otkrivaju i različite pragmatičke stavove;. izvesne „zahteve sa uputstvima”, izvesna „uputstva”, izvesne „odgovore na uputstva”. Uzmimo klasičan primer, onaj koji je razmatrao Hajdeger (Heidegger) o „grčkom hramu”, kod kojeg ј ј filozof težio da istakne istovremeno snagu njegovog

160