RTV Teorija i praksa

harmoniju. Radio-struktura označena kao polifonijska podrazumijeva naprotiv, estetskom intervencijom organizovan i višeznačan sistem, sačinjen od mnoštva znakovnih elemenata različitog porijekla, koji su uglavnom međusohno konfliktni. Mada ni harmonija u pojedinim dijelovima nije isključena. Zbog toga se pridjev polifonijski ovdje koristi samo kao najpribližniji za označavanje onoga što se pod tim imenom približava konceptu totalnog radija. U polifonijskim žanrovima, za razliku od monoioških i dijaloških u kojima dominira govorna riječ, a nefonemski zvuci i element tišine se pojavljuju samo iznimno i prvenstveno u funkciji riječi, svi elementi fonske znakovne materije imaju ravnopravnu ulogu. Čak bi se moglo reći đa efekti umjetnički konstruisanih veza među nefonemskim zvucima nadilaze efekte riječi. U ovim žanrovima, zahvaljujući tome, do punog izražaja dolaze odnosi između likova i njihove sredine, pa polifonijski žanrovi predstavljaju integrativni faktor koji povezuje audiotaktilno i stvarno Ijudsko iskustvo. Polifonijska avizuelna predstava transmutira vizuelno-zvučnu ekspresiju i uspostavlja specifičnu zvučnu ekspresiju. „Vršeći funkcije fonske karakterizacije osoba i predmeta” (i prostora i vremena, može se dodati) ovi žanrovi „postaju ekvivalent vizuelnosti koju evociraju i stvaraju sredstvima koja im pripadaju.” 9 Time se polifonijski žanrovi približavaju tzv. totalnom radijskom izrazu, koristeći u konstrukciji zvučne slike stvarnog ili imaginarnog doživljavanja ne samo znakove prirodnog porijekla, već i one koji u prirodi ne postoje. Poput polifona, tehnologijska osnova radija omogućava izvođenje, snimanje i emitovanje i neprirodnih ali veoma asocijativnih zvukova, koji u logičkoj vezi sa zvukovima prirodnog porijekla, tvore novu dramaturgiju radija. Na toj osnovi, danas se realizuju radio-drama, posebno njeni eksperimentalni oblici, reportaža i njoj sličan

9 Slava Bardijcvska, isto, slr. 133.

49