Stražilovo

43 74:2 ВН

гове радости. Четврти даи стадоше се над и.им скуиљати „црне тачке". — Је ли вам Херман отггасао? — запнта Мииа четврти дан. Са.ветиик се накашља неколико иута и одговори: — Херман... Херман... пидите, госнођице, иутеви су рђави, комуникација нати од тога, јемачно није тако брзо добио моје писмо. А на нослетку, знате, Херман нолаже докторат. — Ах, сачувај Боже — одговори Мина с лаком иронијом — сачувај Боже, да би га усиомена на.. . нознате одбијала од носла, или у опште од какових иријатних забава! Саветник је сам себи пребацивао, гледајући на бону Мину. Проклињаше у себи свој концепт, којим се тако осрамотио! Уза све то вероваше, да ће још данас стићи .писмо од Хермана. Био би то велик тријумФ за њега. А кад је живо у себи замислиО тај тријумФ, устане са столице и рекне: — За по сата стиже пошта из Лавова. Без сумње ће том ноштом доћи писмо од Хермана. Идем — до виђења! Рекавши то, узме шешир и једним скоком беше већ код врата, кад ал' се Мина наједаред одазва: — Лаку ноћ, господнне саветииче! Лаку ноЈг! Ако изволите, можемо се сутра видети! — За што сутра? — онирао се саветник с прага,.— ја ћу се за по сата вратити и донети писмо... — Пе, господине — не ћете донети пиема, јор га не ће бити на пошти! рече Мина с тужнлм осмехом. Мипа је иогодила. Саветник не дође то вече, писма од Хермана — не беше. Не дође ни други, ни трећи дан... На иослетку већ саветпик не знађаше, шта да почне. Посвађао се код куће с Бертом, која му је саветовала да нише иисмо, али то није ништа номогло. Посвађао се у пивари „код златне гуске" с умировљеним ритмајстором, али ни од тога не би користи. Узаптио је шта више силну кријумчарену робу у иецани Чивутовој и мимо све искушење одбио је центу шсћера и товар каве, што му је Фактор понудио, али ни то ништа не номоже, Писма пема, па нема. ПајпиСле, након толике муке родитељске од недељу дапа, појави се у кући писмопоша и допесе малепо, хитно занечаћено, нисамце из Лавова...

XXIX. Већ ни сам облик од куверте није се свидео саветнику. Печат беше аљкаво отионут, а скоро цела страна писма очевидпо иокапана. Херман се до сада одликовао уредношћу. Писма беху увек калиграФски написана, а омоти узорито сложени. Шта ће сада да значи та аљкавост? Саветник је махао главом, гледајући на данашње писмо. Најпосле раскине печат и почне да чита, Чело му се све већма мрштило... Јер не само да писмо беше сувише кратко, него још ни о боној Мини не беше ни. спомена. Херман писаше иешто о себи, о међународном праву, које је баш у тај мах изучавао, нешто о иогоди и непогоди у натпелтавској престоници, а на крају му већ очевидно нестало садржине. Видело се још и то, да писмо није писао ципом, него је неколико даиа дописивао по коју реченицу. Саветник већ хтеде да плане гневом и да на Берту свали сву своју несрећу, кад ал' се кроз хартију помоли неколико писмена с друге стране писма. Окрене нисмо и нађе онде кратак додатак... У том додатку спомиње Херман, како му отац пише у последњем писму о Минииој болести. Еле исказује своје саучешће, а унади, да ће та болест брзо проћи, клања се иородици дворскога саветника и поштован м кћеркама. За Мину не беше засебна поздрава. Кад кога несрећа гони, наћи ћега и на најравнијем путу. Саветник застаде Мину много блеђу и угаснутих очију. Засјале се оне, кад оназише Херманово иисмо у рукама његова оца. — Одржао сам реч — рећи ће саветник, колико је год могао умиљато —- само сам се мало задоцнио... Но нисам ја крив. Боловао сам и испио за то време туце микстура и појео, неколико Фуната универзалних пилула. Споменувши то уздахне саветник и узе да чита писмо по илану, којије у напред сам сложио. Лице Минино нлану лаком румењу. У очима јој се огледаше нестрпљивост. Саветник читаше о међународном ираву, додаваше помало различита објашњења школеким изразима и дође већ до додатка, који је он већ дотерао тако, како ће умирити Мину. Но једва што је прву реченицу ирочитао, уз коју је ваљало додати коментар, о необичној тузи и жалости Хермановој због Минине болести, кад ал' Јозесина започе иеку полемику с Лином због Пурцла. Та жива ирепирка пореме-