Vukova prepiska. Knj. 3

68 ОАВА МРКАЉ =

[У прилогу :]

Одпорљ

Познато в, да Госп. Милованљ Видаковићљ и 6ЗнКљЉ своћ, коимљ пише, противђ Рецензента своетђ мора оправдавати. Да га оправда и подржи, ето предђ нљимљ е пространно взнкословно полђ, куда бм се онђ сљ кормсти окренути могао; ништа манћ почео в на исти конацљ имена штокакова не едномповдномђ човеку, него штелнмљ народима и землама надтевати, а то встђ ружити ни. Садљ в ли могуће, да е онљ спао на то Кодљ насљ овде у Рватском имаго лоди вратове, а рацци шје, зато су рацци нама штаци, шјачка намђ 2 пакљ ладна вода, ерђ у нБоџ су рачје куће, села и градови. ТЕМмљђ начиномљ имадде Госп. ЉВидаковићљ право, гдње каза, да за штаке не пише, премда е сваколко одвише било то казивати; зашто ко 66 одђ нфговн читатела и помкелити смто, да ОН5 Романе за ракке и за рмнбе саставла и на свјетђ издае Али кадљ Г. Видаковићљ вели, да в у Штачкои навадно говорити: дљеда, дљевера, дђевошка, врфеме, шшићерао, то управђљ очитуе, да насљ, копи тако бесћдимо, не само назнвлђ Шлацима, него и раццима прави, негледадоћи, што рацце не говоре, како ни рнбе. бемо ли заслужили мн одђ нђфга такови пр1едђвакљ и поруку“ Да онљ Лобомиромљ своимљ у блифуму не показуе СОрблљима, колико е богат и домбшшлђивђљ духљ нљђговђ, то ба а рекао, да му е сиромашну догустило, пакљ сбогљ тога да не расбира, што ће рећи, како ли ће бранити себе п езмкљ свод. Ако шба толико Видаковићу значи, колико врата, а Шан, колико дуговрате човеку, и ако в онђ тако _мислоо наџипрје насљ смјешннима, потомљ взнкљ нашђ одметнимђ учииити, веома в преварјосе, нити крозђ то напредуе противђ Рецензента; зашто мн на добрнмљ вратовима здраве имамо главе, а подђ нбима 1оначке плећи, мншице крбпке, подуге ноге, едномљ речи, у насљ в шело тело према вралу, пакљ нјесмо ружни сбогљ великје вратова, нити смо смтешни и достопни ругава. Даде ли коме одљ насљ естество другимљ телеснимђ удима несразмђранђ вратђ, зато нтесмо сви дуговрати, да одтуда име добјемо, какотодђ ни у мбету ићговомљ сви нтесу велики ушшо, премда гдвеком увакљ одонудљ налазисе. Кад в Сртемкина снаша нашега Личанина сљ момачкимђ одрлбнимљ персима и вратомђ смотрила, те вђрну свог секану Сарру дознвала: секо Сарро! чудне тле! не зато ве дознвала,