Anali Pravnog fakulteta u Beogradu

ДИСКУСИЈА

421

хотка..И сада на ту дилему даје следеће одговоре који су y супротности са горњим схватањем да под својипом тр-еба подразумевати само класичну приватноправну својину: „Фискална јавнотзравна овлашћења не чин«, дакле, никакву специфичност ни колективне својине уопште, ни наше друштвене својине напосе, она лостоје и y класичној приватној својини“. Настрану то што y овој речекици признаје да постоји поред класичне приватнаправне својине и колективна својина. Али откуда узима да фискална ограничења достоје и y класџчној приватној својини? Но y следећем ставу на истој страни (213) опет каже нешто нбво, бпет противречно ранијем; ако су фискална овлашћења сувише велика, a нарочито ако vm ce додзјДу друта овлашћења, особито . планирање, она могу постати нека врста својине“. Развијајући даље ту мисао, покушава изаћи из тих противречности тако да употребл>ава извесне термине чије значење није објаснио, например, да je „потенцијалжо” свака (подвукао А. Г.) држава ноеилац јавногсравне својине (стр. 214, ст. 1), a затим опет неколико пута изјављује да постоји јавноправна својина која ce „врши јавноправним средствима, овлашћењима.“ Но, на стр. 216, кад говори о „друштвеном добру односно имовини“ опет пориче постојање јавноправне својине. Цапример, на стр. 216, ст. 4, каже: „Право својине значи да известан субјект има алсолутно право располагавва, Друштво узето непосредно као целина очевидно то право нема, јер право и не постоји, као што ћемо даље видети.“ И сада уво|ДИ нови појам „друштвеног добра“, a то je скуп свих ствари и права која не припадају приватним или друштвеним организацијама, него друштву. „Међутим израз „припадају друштву“ не значи да друштво као тахво над тим стварима има својину, одн. да je оно субјект дотичних права“ (стр. 216, ст. 3). Заиста, израз „припадати“ није правнички. Али управо зато што овај израз нема своје тачно правнотехничкб значење, њиме ce могу врпшти разне логичке акробације, Тако испада да нешто „припада“ некому, a да он ииак није субјект тога што му припада. И на крају излази да „друштвено добро“ не прилада никоме, да на њему нико нема право, али га има на појединим стварима и правима из ~друштвеног добра”; ..Рекли смо да на стварима која спадају y друтптвено добро постоје различита права која припадају различитим субјектима“ (стр. 219, ст, 2). A „друштвено добро значи само то да постој’* огралтчење за све субјекте који имају ОјДРеђсна права на t гварима и правима која чине то „добро“. Но ако „друштвено добр 3“ значи само „ограничење“, па и то мора на неки начин да буде право, неко мора да пропише и санкционише та ограничења. И заиста, проф. Лукић спомиње узгред да „би било логично да ce ово ограничење права на друштвеном добру обезбеди и одговарајућим саикцијама ..али не повлачи даље конзеквенце ове противречности са раније реченим. Кад проф. Лукић говори о подељеној својини и критикује тај појам, наводи такође исконструисане аргументе да побија нешто