Brastvo

161

дан од тврдог материјала, што има неколико сеоба за путнике и у собама по два препотопека кревета, која, вечито клацкају, о постељама сурим као земља, И свугде са по једним столом, који на све стране клања. Ваља га увек добро уза зид притеснити, да се не сруши. Последња карактеристика овога Петровог Хана је та, што изгледа с поља, где кола стају, па се и стока о зид чеше, много лепше и чистије, но унутра, где станују људи. Ја не знам зашто, — али тако је.

Од Петровога хана до Гинаца („Гинци“) има два часа. Управо толико има да путујете по висоравњу овога балканскога врха, па онда опет силазите доле. „Гинци“ су једини пролаз у целом систему берковачкота Балкана. До њега долазите доста добро. Нити има јаких узбрдица, нити јаких низбрдица, али кад дођете до Гинаца, па погледате доле, опет вам се замагле очи. Ништа мање већ корито — то вам се у један пут створи пред очима. Ви путујете по једној ивици корита, а друга је ивица према вама, а доле доле је така коритаста зелена бездан, да вам њиве изгледају као парчета зелене артије! Али право корито! И вад почињете да се спуштате. Ту се и укоче точкови и притежу коњи, и опет се не може задржати, а да не јуре кола, као да су се помамила. Срећом понегде има завијутака, те сету мало заустављају, иначе би све отишло без трага, правце доле у келнерај гиначке крчме, која је лепо одмах испред краја пута, на дну корита.