Brastvo

160

светих установа новота, хришћанског уређења не беше места и дотадашњим величанственим творевинама здраве природе словенских народа. Католички су, н. пр., црквени поглавари изреком забрањивали и особите наредбе издавали противу тога, што ве народ код цреве скупља, па ту коло пгра и песме пева. Па кад ни те забране ништа не могоше учинити, латински епископи стадоше насилно кварити старе песме народне: на место обичних народних стихова уплетаху поједине духовне, црквенске, стихове. Тако се место: „Играло коло шарено“ морало певати „О ти госпа одичена“ '); место „Лепо ти поје црни кос“ — „Смилуј се мени, о Боже“; место „Хранила девојка три сива сокола“ — „ЗФдрава звезда морска!“ >) итд. |

И последица овакога гоњења била је не само то, што нико у старије доба наше повеснице није хтео забележити ни једне народне песме, како се она у народу певала, него се тим гоњењем могло доћи чак дотле, да се народ од своје песме одроди, да заборави певати. Заиста би то могло бити, да у нашега народа песничка природа није била толико јака, да овој навали одоли, да је победи, па да нам у новим облицима пружи још лешше песничке творевине. Међу нашим разновреним, т. зв., „женским“ песмама налазимо довољно примера, на којима се јавно виде стари претхришћанески трагови, — јер шта су друго познате

1) Превод латинскога: (О мгео глоповза, «

2) Латинско: Ае шагјв з[еЏа.»