Dela Vojislava Ilića. [Knj.] 1

ва.

==

То ће бити у пролеће, кад се врате силни ждрали, Кад процвета росно швеће и зашуме бистри вали. Кад престане хладна зима, што нас тако дуго мори, И одјекне слатка песма у слободној српској гори. Кад прохладни, благи ветрић са топлије духне стране И весело пиркајући залелуја густе гране.

Али тада, пријатељу, биће седе наше власи, Наш ће живот бити пламен, полагано што се гаси. Но у празник обновљења ако самрт хтедне доћи, Ми ћемо се загрлити на дверима вечне ноћи:

И последња песма наша нек' слободу оглашава, Што свечано, као феникс, из пепела васкрсава !

ПЕЋИНА НА РУДНИКУ

1.

Трипут црни гавран загракта и прну Над мрачним кулама Островице града... А деспота Лазар подиже се тада, Мрачан поглед баци у даљину прну. Суморно грактање као крик се хори И губи се нагло у неме даљине,

Нити поток шуми, нит листак шумори, Почивају мирно рудничке планине Ах његову душу црна слутња пара, И Бранковић дозва свештеника стара. 107

а Ги

НА <

· |“