Dela Vojislava Ilića. [Knj.] 1

10

7.

Са рудничког виса, по суморној ноћи, Мртвачки се спровод полагано слази. Тупо звони добош у немој самоћи,

Два и два се крећу по узаној стази. Напред иде чета снажних копљаника,

А за њима слуге с рујним буктињама И мртвачки сандук. МИ хбр свештеника Оглашава поноћ светим молитвама.

У црноме руву, спрам буктиња сјајни, Изгледају они кб духови тајни.

8.

Мртва, пуста поноћ, нигде жива знака ! Само каткад сова крикне и полети, Преплашена можда од румена зрака,

Од потмуле лупе и песама свети“...

Кад стигоше месту, близу до обале,

Хор отпева онда суморно опело; Уставама јаким размакоше вале, Ископаше раку и спустише тело,

И крст преко њега. И над мрачним гробом Зашумори вода и покри га собом. —

9.

И мир вечни наста... Мрки копљаници Оборише ћутке копља наопако, Погасише свеће седи свештеници,

И кренуше натраг погружени јако, А остаде пуста и празна пећина...