Dela Vojislava Ilića. [Knj.] 1
10
7.
Са рудничког виса, по суморној ноћи, Мртвачки се спровод полагано слази. Тупо звони добош у немој самоћи,
Два и два се крећу по узаној стази. Напред иде чета снажних копљаника,
А за њима слуге с рујним буктињама И мртвачки сандук. МИ хбр свештеника Оглашава поноћ светим молитвама.
У црноме руву, спрам буктиња сјајни, Изгледају они кб духови тајни.
8.
Мртва, пуста поноћ, нигде жива знака ! Само каткад сова крикне и полети, Преплашена можда од румена зрака,
Од потмуле лупе и песама свети“...
Кад стигоше месту, близу до обале,
Хор отпева онда суморно опело; Уставама јаким размакоше вале, Ископаше раку и спустише тело,
И крст преко њега. И над мрачним гробом Зашумори вода и покри га собом. —
9.
И мир вечни наста... Мрки копљаници Оборише ћутке копља наопако, Погасише свеће седи свештеници,
И кренуше натраг погружени јако, А остаде пуста и празна пећина...