Delo

ШИЛЕРОВЕ ДРАМЕ 105 за лична расуђнвања о прошлостп. садашњости п будућностн па то и чпне нарочито у монолозима. И стари песник употребњавао је монологе. али никако овакве, какве нови иеснпк. Његови монолозп могли су бити сами узвпшенп лнрскп изливп. као што их н Шилер употребњује у овој трагедпји нпр. монилог Беатричпн (II 1). Полазећи од питања о потребности увођења хора у ниву трагеднју, може се тврдити. да Шилер нпје имао никакве потребе, да исти уведе, већ да га је исто тако могао заменити новим монолозима, те се тако приближити нашпм назорпма о грађи и суњпини трагедије. Узме лп се пак на ум, да је песнпк баш нарочито ишао на то, да пам изведе трагедпју у античкој грађи, и да је певао само чистој вештннп и њој хтео угађати, опда морамо одобрнти употребу хора, ма да му је дао сувише инднвидуалнога, чак и партискога тона, те му је тиме ослабио антички значај. Како је иак хор слабо примљен од публике, која није била са свим дорасла вештинп, коју је он хтео ширити, види се најбоље отуда, што се ни Шилер нити који доцнији песник нпје више одважпо, да исти употреби. Прелазећи на посматрање техничкога строја налазимо п овде очито наслањање на античку трагедију. У првој обрадп није имао нпкакве поделе у чинове и призоре. већ ју је увео тек доцније из нрактичнпх позоришних обзира у хамбуршкп примерак, али опет по античком угледању четпри чина. Исто је тако потпуно сачувано и јединство времена, јер сва се радња дешава за један дан. Нешто друкче стоји са јединством трагичне особе. Овде је био у забуни и сам иесник, као што то сведочи двојаки натпис. По натгшсу «Месинска невеста” трагичнп је јунак Беатрича, по натппсу ((Непријатењска браћа); то су два брата, Дон Мануел и Дон Цезар, а ио радњи самој подједнаку кривицу носе сви троје, па чак и њихова мати, крањица Изабела : али при тачнијем посматрању излази «да је ипак један главни кривац, а то је Дон Цезар Крањица Изабела крива је, што се онирала предачкој клетви, и што. у пркос изреке судбине, спасава ћерку, која ће бити несрећа све куће; Дон Мануел је крив, што извршује одвођење једне девојке из манастира; Беатрича је крпва, што вољно пристаје на одвођење. Али све су то слабе крнвице. које би врло лако могле имати други исход, када би се само браћа при причању о њп-