Delo

ОН И ЈА «Тога дана бијах дежурши Стојах на степеницама од двора; и посматрах, како се купе густи облаци над цетињским пољем. Од ЛовКена чујаше се по каткад нотмула јека од грмљавине; исто онако, као што то обично бина испред жестоке буре н јаке кише. Облаци су бивали све гушћи и гушћи. Пуни су, рекао бих сад ће прокапати; сад ће се провалити. И не чеках дуго. — Сину муња уз страховити ирасак, а мало за тим иросу се нлаха ккша. Лијеваше као из кабла. Часом па се учини од малога поља цетиљскога читаво језеро. Створшпе се потоци, којн махннто јурише н раздираше шљуиак Цетинске пијаце. Мало предуши.Пљусак биваше све слабији и слабији... иа у један мах престаде сасвијем. Из даљине исто се чујаше неирекидна јека од грома. Ја сам мирно посматрао хитре мале иоточиће, како лете испред самих дворскпх степеница , носећи оиануло и изагњило лишће. Муње су још непрестано крстариле, а грмљавина бивала је све јача и јача. Ја се занесох, иосматрајући тај велнчанствени призор, и дуго бих тако задуб кен остао, да ме не трже звонки глас: — «Је ли који ту — Заповиједајте — одговорнх претрнувши. — «Нареди да се упрегну бугарска кола, влаше ; да се дохватимо суре Вуковице.” Знао сам. да он радо излази но таквпјем непогодама, али се ипак осмјелих да му одговорпм :