Delo

ЈУНАК НАШНХ ДАНА 73 Улазе. Домаћица, и ако је све уређено и намештено, опет се нешто извињава: — Ето, шта ћете?... Баш ова дечурлија! Не може човек од њих ништа на своје место оставити! Само уђе ли у собу!... Извините .. сиротиња... колико Бог дао!. . И показује намештај, знајући при том добро да ни у по хођана није боље. — А... ово је баш врло лепо!.. Кад сте набавили ово канапе и ове столице?. . А ово њубичасто — то је нешто фпно !.. — Ономад сам добио из Беча Разговор се водио на ви, ма да су и мужеви и жене једно с другима на ти. — О... Милица велпка госпојица! — Хвала Богу! — Па како си, чедо моје? — Љубим руке, добро. Онда се почне онај празан разговор без краја и конца. — Лепо време — А... дивно. — Да хоће послужити још који дан ! — Ја то баш синоћ Стани велим. — Па како ви, госпоја Стано? — Благодарим на питању! — Маните је. Бога вам! Све је нешто болешљива. Кажем јој јуче: «ама немој ти једнако гледати шта ја волим!” Набавила од некуд кисела купуса. Ја радо, знате једем кисела купуса, али њен стомак, знате, не подноси, па — ноћас Богу душу ! — Треба да чувате здравње, госпоја! Нема ништа прече од здравжа! Ја се само молим Богу да ми, док ми је живота дао, и здравља да!... Страшно је то бити болестан човек. Додија се, знате, и црној земжи, а то ли не ће онима што око нас устају ! .. — Па ја се чувам, знате, али шта ћу кад он воли! — Ви њему спремите пјто он воли, а себи зготовите што ви волете. Не могу; није ми; — знате, слатко самој!