Delo

434 д Е л о II тако њихов ее разговор отеже. Он. који вазда разговараше са целим столом и иокреташе ошите разговоре, сад: при свакој наузи спушташе глас, па чак и шанташе. То не измаче иогледу г-ђе Станићке. Пуна радости, што м тога доктора ухвати на лепак, што га једанпут виде да није онај стари, хладни и непристуиачни Сретен — просто је одушеви. Весела домаћица, па весели и гости. Чаша за чашом и здравица за здравицом отеже се као поворка. Она се нарочпто трудила да не нрене доктора из његовог разговора. „Ако сад измакне, онда впше ништа не помаже! — мислила је. — А баш бих волила да му се Јелчица допадне! Био би то красан иар !“... Вечера се сврши. Старијн осташе за столом, а младеж се диже у салон. Оде и доктор с Јелком. Музика зазвуча и отпоче игранка. Било је од црилике два сахата по ноноћи, кад Сретен, бришући зној, приђе г-ђи Станићки. — А иа ви и играте, докторе! — По кад кад. — Мило ми је што сте то и код мене учинили. - Хвала! Него, хтео бих с вама рећи реч-две. — Молим. Да седнемо —- рече он. — Онда ходите овамо. II оде у један кут у дну салона те седоше. Госпођо, — рече Сретен пошто седоше — ви знате да сам ја зрео и паметан човек. Молим, молим! То сам свуда и на сваком месту говорила. — Хвала ! Онда, кад то знате, знаћете да наметни људи сваку ствар раде наметно. Тако је, докторе. — Ово што с вама хоћу да говорим, тиче се ваше го’ ле... — IIо, хвала Богу једаннут! — прекиде га г^ђа Станићка чнсто носкочивши с места.