Delo

36 Д Е Л 0 гућностп наоружања, с нретварањем, тако рећи, целокупнога народа у војени логор, ннједна држава нема и не може нмати те материјалне снаге да у мирно доба држи о трошку државног буџета онолико старешпна — официра, колико је војсци потребно кад је у ратном стању. Та немогућност држања официра, који би, као официри по занату, имали издржавање од државе, пзазвала је установу официра резервних, којима би се, као јевтиним среством, колико толико закрпила продеротппа од недостатка атрибутираних старешина. Мисао, дакле, о установи резерв#их официра поникла је по сили неопходности и она је, с обзиром на данашњу систему војене органнзације, и оправдана. Но из тога, што је установа таквих официра нужна и у иринципу оправдана, не следује још да је она код нас примењена разумно или изведена на разумно постављеним основима и с резултатима од практичне вредности. Као свуда и у свему другом, тако се и овде ударило погрепшим правцем и стога та установа већ је толико изиграна да је постала више штетна но корисна. Кад одредбе закона нису потпуне и довољно јасне, њихова је примена и различна и произвољна. Њима се користи сваки, коме то треба, и користи се како уме и може, или како његов укус и његово разумевање изискују. Стога и није чудо, што су сви наши војени министри, колико их је од времена те установе било, стварали резервне официре сваки на свој начин. Уосталом, и норед тих разних начина, они су имали и једну заједннчку тачку: сви су се слагали у томе, да су резервни официри један богат проналдзак и да се њнме брзо ваља користити. Услед тога сваки нови минпстар сматрао је за своју нрву дужност да, док је оп мипистар, избацп што внше резервних официра, него његов претходпик. Пошто се пак убрзо исцрпело све што је било боље, а резервних официра требало је још много, то, да се не би изостало од нредходиика, захтеви су се, сваке годипе, сводили у све мање н најпосле свели у захтеве рго К>гта. Знање се замењивало звањем, те се све мање нитало, ко може и ко је способан, већ се пнтало и тражило: ко хоће и жели, па чак и ко, хтео — не хтео илн могао не^могао, мора да буде резервнп офицнр. Нужан је, такво је убеђење, ауторитет не зпања него власти. Тога, веле, нема у војсцн и то јој се сад даје. Знање и способности стоје, по утврђепом уверењу, на другом месту и достижу се, опет веле на самнм