Delo

У СВЕТУ ЗАТОЧЕНИХ 331 „Он је принуђен био, драги мој, јер за своје меко поступање, не би добио много хвале од својих претпостаљених.“ „Па ево сад нема више Борковског, па опет ето впдите посао иде...“ „То вам и кажем да су се времена пзменила! Но напрпмер ја бих тако радо Машку избио, али знам, да не смем! хахаха. У ћелију је смем стрпати, докле год хоћеш, али са батином не смем је ни днрнути, јер код нас вам је сада дошло време западњачког просвећења. Хохохо!“ Ја устадох да се опростим. „Но како ћемо са радом'?“ упита ме Костров. „Са каквнм радом?“ „Са вашим... У том погледу знате код насјеврло строго; сваки нови заточеник, па ма ко он био, већ другога дана мора у рудокопе на рад. Молим лепо!...“ Ја му објаснпх, да сам ја на основу лекарског уверења радп мог рђавог здравља од рада ослобођен. „Тако дакле. Ви имате лекарско уверење при себи?“ рече ми радосно, „то је прекрасно! Као болесник ви ће те овде код нас живетп к’о на Исусовим грудима, нпко вас неће ни прстом дарнути.“ „Где ћу бити, ако смем питати, могу ли овде становати.“ „Разуме се, где иначе? У баракама са осуђеницпма знам да н сами не желите? А ако имате средстава можете узети стан н у селу, код неког сељака. Ти би могао Јегерове, да запнташ код твог брата за овог господина? Он има у својој кући два одељења?“ Јегеров даде знак пристанка и ми се растасмо са оригиналним управником. Изађосмо на степеннце. Ноћ беше мрачна, на небу ни једне звезде. Одједном отворпше се врата за нама и, ја чух глас Костротов: „Молим вас да дођете натраг за један тронутак! Сасвим сам заборавио: има једно писмо за вас... таква памет! замислите!... Ја се брзо вратих натраг у собу. Пошто је подуже чепркао по разбацаним хартијама на његовом столу, управник нађе и моје нисмо и отвори га предамном. „Тако је ред, баћушко, то изискује нравило... Допустите да само загледим... Само тако више из радозналости... Хм! хм! ппсмо од ваше сестре... радује се да сте упућенн у сло-