Delo

ЈЕСЕН ЈЕДНЕ ЖЕНЕ 263 — Збогом, рече он. — Хоћете ли доћи вечерас на вечеру? упита девојка. — Нећу, одговори; веома сам нерасположен. Бпо бих досадан гост. Она нпје наваљивала, климну главом у знак поздрава, не преставши да свпра и не рекав ни речи. Он се удаљи из салона. „Какву ли ја то душу имам? размишљао је он док је дошао у улицу Жамбиж. Каква ми је то неодољива сила наредила да говорим овој младој девојци ово што сам говорио? То није било потребно, чак је и рђаво, јер ја ништа од ње не тражим. А после, ја Јулију безгранично волим. Ниједна жена нн Клара — не могу ме од ње да одвоје.... Па онда, зашто, зашто сам говорио? Не нађе одговора п нцје мислио више, али му неки спољашњи, ван њега, глас одговорп: „Ти збиља не волиш то дете. Благодарећи времену можда ће и то бити; али је сада не волиш. Ти се осећаш јако сетан с тога што видиш да је ван твога домашаја, што ти је забрањено и што ти указује на твој затворени живот којн је за љубав довршен. Твоја ти је љубазница драга, ти волиш своју везу: ово дете нак преставља слободу, будућност“ Приспе до куће. „Само да ли је она већ ту!“ Бојао се да буде сам, па ма и за неколико тренутака у овоме празном стану, сам против чптавог сплета од меланхолија. Јесте, Јулија је већ била ту.... светлост од лампе продирала је кроз поре прозорских застора. Чим је отворио врата спазио је у сутону предсобља обожаване црте своје пријатељице... Чим га спазн, прими га у наручја. — „Како је волим!“ рече сам себи, нашавши се без иједне речи у ставу, у коме јо као дечко и младић волео да наслони главу на прса своје лепе мајке. „Не... од ове се жене никада нећу моћи одвојити.“ Одведе је у собу... То је било време, кад су, обично, ћаскали по цело после подне као старн неки прпјатељи који хоће све једно о другоме да знају. Морис се сада, пошто је бпо узбуђен од малочашњег разговора с Кларом, није интересовао ситницама. Лице у лице са својом љубазнпцом. хтео је да је дуго и озбиљно гледа, да удане њену тако завидну љубав и да се у њој, тако рећи, окупа, да би се збиљскн очпстио од сваке помисли за дволичност, или пздајство. Толико је то прпсуство утишавало његов немар п тајну болест његовога срца!