Delo

294 Д е л d се она укине, настала је научна борба, да ли да то буде дожИвотни затвор или депортација. Против система доживотног затвора чине се поглавито два приговора: што је он или сувише строг, или прелази у благост. У првом случају се иде на то, да осуђени поступно умре: вечити је затвор исто тако нехуман, као и сама смртна казна, само што он убија поступно, а не од једном као она; у другом случају управе завода заборављају на строгост па поступају с осуђеницима тако, да затвор није више озбиљна казна. Пошто се једно од овога двога не може да избегне, то присталице смртне казне чине предлоге, да се она само ограничи на ужи број кривичних дела, али је не замењивати вечитим затвором. У корист доживотног затвора, нарочито ћелијског, говори највише разлог, што он застрашава, те ова казна по тој јачини застрашења може да замени смртну казну, која се оправдава једино јачином њене моћи застрашења. Против депортације пак наводи се то, што осуђеници живе стално у нади, да ће се било помиловањем, било бегством, вратити из прогонства и на тај начин избећи издржање казне. У осталом статистиком је доказан врло велики број бегстава из осуђеничких колонија Гуане и Нове Каледоније. Према томе ова казна, иошто је скопчана с великом надом на бегство, не застрашава и не служи за пример. У корист депортације се истиче нарочито удаљеност њеног извршења и предавање кривца забораву, чиме се избегава она благост, која се опажа у помиловањима, вршеним према осуђеницима, који издржавају казну у Француској, што ће услед изазваног сажалења бити случај и код доживотног затвора. Број присталица смртне казне у Француској није мали. Поменућемо само имена неких истакнутих правника и њихова мишљења. Проф. права Гаро вели: У колико се смртна казна сматра као једино средство способно да с.пречи извесна злочинства и да застраши извесне злочпнце, било би неразумно избацити је из закона. Он замишља могућно укидање смртне казне на следећи начин: прво, што би се постепено све више ограничавао број случаја, који се њоме казне, друго што би порота, признајући ублажавне околности, доприносила да се избегну осуде на смрт; и треће, што би шеф извршне власти, председник републике, давао помиловања од смртне казне. У осталом он