Delo

184 Д Е Л 0 му за то ннје време, закрчи улице тако, да се човек формално гура кроз збијене и учестане гомиле, и лактовима прави себи пута, а сад. Онда на другом тротоару примети да наилази прилична поворка мушког и женског света који се шета и весело ћерета, и то учини да он прекине започето размишљање и да своју пажњу заустави на необјашњивој околности: да се београдски свет радо шета само по једном тротоару, да се на њему тиска и гура, док је за то време други тротоар савршено празан п пуст. II таман што психолошки поче себи објашњавати ту појаву, а пред њим се, на малом одстојању, неочекивано, једва опажено и нечујно, одигра једна, колико груба, толико неразумљива сцена. На једној апотеци врата се нагло отворише и један гојазан и лепо обучен човек, ћутећи, изгура на улицу једну просту девојку, но свој прилици неку слушкињу. Онда се гојазан човек нагло иовуче натраг, затвори врата за собом, и нестаде га. Проста девојка, очевидно јако збуњена тим случајем, застаде мало на тротоару, после полако пође испред достојанственог и отменог господина. — То није лепо! То је срамота! — одједном поче викати та увређена девојка. — На мени није остало места које ниси пољубио као икону, а сад овако!... Срам те било, магарче! Достојанствени и отмени господин виде у чему је ствар и као да осећаше неку нејасну пријатпост што је био очевидац овога чудног случаја. „Сирота девојка! — помисли он. — То је обично судбина таквих односа.“ — Али мислиш да ће ти се на томе проћи?... Знај да неће, магарче Један! — викала је даље увређена девојка и ишла папред, унола окрећући се на апотеку. „Јадница!... А тако нека лепа и пријатна илавуша!“ мислио је даље достојапствен и отмен господин. — Мањ ако умрем, тако да ти се не осветим, лоло један! Достојанственог господпна до срцајепекао гпев увређене девојке, али кад случајпо примети да је шетња на другом тро-