Moj život i rad

107

сада, она није добро схваћена. Елеменат „цена“ био је потцењиван. Остало се на идеји да треба одржавати исте цене Сазим обрнуто. Добри послови, увећана потрошња траже као главни услов обарање цена. А ово је друго правило: Треба да артикалчини муштерији што више услуга. Видим да се у индустрији сматра као обичај и то као добар обичај, као обичај беспрекоран, да се с времена на време промени по који део на нашем артиклу, како би ранији модели изишли из моде и како би се муштерије натерале да купе нове: било зато што нема резервних делова за оправку старих кола, или зато што нови модел има неку призлачну особину која тера купце да испразне своје фијоке да би их купили. Кажу ми да је то добар начин, интелигентан начин да се праве послови, да се послови састоје у томе што ће људи куповати често, и да је велика грешка покушати производити нешто што увек траје, зато што се у том случају, муштерија снабде једанпут па нема више да купује. Мој принцип је управо обрнут. Не могу да схзатим да се муштерија услужује на тај начин што му се неће дати једна ствар која ће бар колико стоји до нас, трајати вечито. Ми хоћемо да производимо ствари које трају увек. Ни мало се не радујемо што се наша кола кваре и што излазе из моде. Ми желимо да, кад човек купи неки наш артикал, нема више потребе да купује други.

Како ће утицати прогрес на производњу? Ако се све ствари потребне за живот производе јевтино и у изобиљу, зар свет ускоро неће бити препуњен еспапима. Неће ли доћи један мо-