Otadžbina

244

БРАТО МАТО

Снаша Смиља испрати Мату до вратница. Дуго је гледала за њим — док није већ са свим замакнуо ннз вотњак. IV Подавно је,прошла Међудневица Скоро ће и Мнтров дан. Просиоци Смиљини нешто се одбише. По селу се о том говорило и наговорило, па ућутало. Сад су дошле неке чудне ствари на ред. Нешто се народ почео клонити куће Јанкове. Од људи слабо ко свраћа, осим Неше Срндаћа, па и он ретко и као мимогред. Од жена нико не долази Смиљи, осим тетке Новке. Она свратп кашто. Пита је снаша Смиља: „Камо се, тето ? Откад се ниси којасила!" Она се изговара да нема кад — не може да дсспе. Нешто се и снаша Смиља поче ретко виђатп. Од иеко доба већ не изл&зи никуд. Не можеш је видети ни у башти, ни пред кућом, ни код стоке — као пре. Кућа махом затворена, рекао би жнве душе нема у њој. Само се брато Мато виђа или како цепа дрва пред кућом, или како гони стоку, или како се враћа отуда, или иде тамо. Па и брато Маго се опет некако променио Ни онај човек — ни дај боже! Све је нешто карли, све се туђи од људи. Истина с Нешом се и сад састаје — готово чешће него пре, па све нешта шушкају крадом, на само. Упита ко Мату: шта ради Смиља, што се то од неко доба не виђа ? Он никад неће љуцки одговорити, него заплете, замрси па тек окрене други разговор. Тако је то било по за дуго. Док се у том поче по селу зуцкати како људи привиђају често. Прво је привидио Станко Џенабет — човека с белпм платном преко рамена, око поноћп, где оде најлак на више, или кући