Otadžbina

БРАТО МАТО

245

Јанковој или некуд на другу страну. Барем се Станко клео свим чудима на свету да је тог човека видео. Неко је опет казивао, како је опазио ноћу опет онога човека с белим платном где стоји на прелазу доле ниже куће Јанкове. Други се опет клео, како је у сред села на раскршћу видео опет тог човека: стоји као стожер, а платно му се отегло низ леђа и читав аршин по земљи. За тим почеше неки казивати, како се често чује некакав тутањ кроза село, као да неко јури некога. Тако се причало најпре по качарама код казана , па онда по кућама, па по целом селу па по свој Јасеници. Еле, мало по мало - народ се нешто узнемири и заплаши. Не сме нико ноћу да се макне. Па и стока се узјазбила, пашчад се увлајала — по сву драгу ноћ лају, рекао би земљу гризу. Поче се боме збиљски поговарати: да се, бог овде био, Јанко повампирио, да долази сваку ноћ својој кући и — још много којешта! Боме, многи се забринуше, шта да раде и како да отарасе ту напаст са села. Неки идоше и попу Милу те га молише да чини, ако што зна и може. Поп не даде ни поменути (( Каки вампир! ћорава посла! Јесте ви, људи, луди?" Лепо их их избруси и покара човек... вратише се као водом поливени. Тај немир по селу и страх трајао је некако до пред Божић. Око Божића као мало се умири. Хвала богу нико није привиђао ништа , осим неког Грује Спрже; он је баш на Бадњи дан у вече ишао доцкан, око глуво доба кући, па срео на раскршћу црно јаре.... Рекоше људи : (( боже, вала ти, те се село једном смири ! и Али јест! За мало је било то мировање. Баш око Сретења на један иут пуче глас по селу, да се виђа ноћу и некако дете. Нико под богом не може да се сети, откуда се то разгласи. Неки говораху, да је то дете прва привидела баба Новка ; неки казиваху, да су то чули први пут од Неше Срндаћа ; неки опет веле — од брате Мате.