Otadžbina

РАТНИ ДНЕВНИК ЈЕДНОГ ДГУГОКЛАСЦА

105

пр. ако су двојица на шил.боку, онда још по три четири њих око њега облећу и чувају га ! Ето тако наши цигани — „војници III класе" чуваху стражу. Време је магловито и кишовпто. 16. Октобра. Јутрос у десет часова пре подне дође вест, да се наш батал.он II класе одмах кре^е на конак у село Мајдево, па одатле дал>е за Крушевац ! Гласова на ову вест било је и одвнше али се понајвише потврђиваху они гласови о ШилЈвговцу. У војсци велико журбање ! Но пошто је наш батаљон на 3 — 4 часа по предстражама размакнут то смо се једва у 4 часа после подне кренути могли те на конак у Разбојну, гди и зано"ћисмо. Време је променл,иво. 47. Октобра У Разбојни смо. И наша I класа с Кдисуре с нама нолази. Дознадос^о да је непријател> продрео преко Шил.еговца, и да јако напредује Крушевцу ! Сви смо се на ову вест забринули и оневеселили. Кренусмо се за у Степош на конак. Наредба нам се саопшти, да смо одређени одмах вечерао, у село Дворане, на десно крило према непријател^у, да идемо. По овој наредби, тек што хтедосмо Расину опако »у обући прећи, али друга наредба стиже да идемо за Крушевац, јер му опасност од непријатеља грози ! Командант г. Л. Ч. Антић из Клисуре са својнм штабом у Степош стиже, и ту нас на преноћиште али са највећом опрежношћу заустави. Стћже вест, да ј(! наредба и у наш срез отишла, да се сви изоељавају преко Мораве у левач ! Огорчење и туга највећа ! . . .. Наша војска изгуби сву наду на ову вест. Јутрос нам дође из болнице наш заступник батал>она (четовођа I чете) Василије Марковић. Он изјави, да нпје способан, више вршити дужност командира — говорећи : „Ја сам човек не писмен, па за то не могу ко-