Otadžbina

Ј 221 БЕОГРАД «Живео Сламки !"... лдгпвори г. Пиквик скинувши шешир. 1_ика 0е1оујс — Не ћемо свети на. — Воже сачувај , не ћемо ! — викаше г. Пиквик. — Ко је тај Сламки ? — унита г, Тупмен шапћући свога председника. — Не знам ни ја одговори г. Пиквик тако исто Пст, не питајте ништа. У таквим приликама вал а само оно радити што ради народ. — А шта ћемо ако ту буде два народа, две гомиле ? — примети г. Снадгрес, такође Пиквиковац. — Онда ћемо викати што већа гомила виче! одговори г. Пиквик. Читаве књиге не бн могле више исказати од тих речи г. Пиквика. Он са својим друштвом уђе у гостионицу, а гомила се раздвоји да их пропусти, али урлаше неуморно даље. За наше путнике беше најважније пптање да себи нађу преноћиште. «Можемо ли у вашој гостионнци добити квартира ? — упита г. Пиквик главнога келнера. — Не знам госнодине — одговори овај — бојим се да смо нрепуњени, господине; идем да питам, господине! Мало после врати се келнер са питањем да ли су господа (( модра» или не ? Како ни г. Ппквику ни његовим пријатељима не беше ни мало стало ни до једног ни до другог кандидата, то беше врло тешко одговорити на такво питање. У тој невољи сети се г. Пиквик свога познаника г. Перкера. — Иознајете ли ви једног господина по имену Перкера? — упита г. Пиквик — Да како господкне; он је деловођа многопоштованога г. Сламкија! — Је ли он модар ? —