RTV Teorija i praksa

(kao sredstvo protiv njegove oligarhizacije). Decentralizovani i policentrični sistemi naročito traže visoko strukturisane komunikacione sistema koji su sposobni da postižu saglasnost u procesu formiranja i delovanja mnenja na osnôvu zajedničkih vrednosti. Poznato je da je komunikacijska integracija protivrečan procès, da za fazom diferencijacije mnenja i integracijskih napora siedi faza reintegracije na višem stepenu komunikacijskog saznajnog procesa. Baš takvo suočavanje i integracija na bazi »novih« vrednosti omogućava društvenu koheziju. Sve to, naravno, važi i za komunikacijske procese koji se odvijaju među republikama, među narodima i narodnostima. Jedan komunikacijski republički podsistem jugoslovenskog društva može da se posmatra i iz ugla njegove autonomnosti, dakle, kao samostalan republički sistem. Iz tog aspekta i za njega važi princip povezivanja sa okolinom - naravno ne diverzificiranom u takvom smislu kao za čitav jugoslovenski sistem. Рге svega, susreće se sa pitanjem otvorenosti i prema susedskim komunikacijskim sistemima. Otvorenost za njega znači energetsku i informacijsku razmenu sa susedskim sistemima, koja može daaktivira inovacijske i razvojue procese. Sa pozicije razvojnih procesa svako partikularističko zatvaranje sistema znači njegovu stagnaciju i izloženost procesima entropije (gubljenja energije i informacijske strukture). Međurepubličko komuniciranje je, dakle, i izvor inovacijskih i razvojnih procesa . . . To je nov oblik saglasnosti, koji uzima u obzir stavove i interese pojedinih delegacija, odnosno republika. Taj oblik multipliciranog konsenza u našem drustvu, dobija novi kvalitet, jer se vrši na bazi ravnopravnih subjekata udruženog rada i samoupravnih zajednica. Kvalitete takvog komunikacijskog konsenza mora da neguje i javna međurepublička komunikacija ... Princip ravnopravnosti federalnih jedinica (republika) mora da se izrazi u komunikacijskim odnosima, jer je osnova samoupravne kooperacije društveno-političkih zajednica kao bitnog dementa jugoslovenskog