RTV Teorija i praksa

progres Srbije) one faktičkl nude dvije sasvim različite paradigme. SPS je u svojim programskim opredjeljenjima učinila veliki iskorak u odnosu na ranija ustavna odredjenja (koja su nauku, kulturu, obrazovanje i sve društvene djelatnosti tretirale kao prosti sektorpotrošnje) zalažući se da su društvene delatnosti - nauka, obrazovanje i zdravstvo faktori društvenog razvoja, a ne oblasti društvene potrošnje. Dalje se ističe zalaganje SPS ~da naučnoistraživački rad u oblasti prirodnih i prirnenjenih nauka, u većoj meri nego do sada, doprinese promenama u strukturi proizvodnih snaga i übrza njihov razvoj kako bismo ne samo prevazišli zaostajanje u tehničko-tehnološkom razvoju, već svojim razvojem pošli u susret očekivanim kretanjima u tehničko-tehnološkom razvoju industrijski razvijenih zemalja. To podrazumeva vođenje politike zadržavanja naučnih kadrova kojima društvo raspolaže i vraćanja naučnika koji su u proteklim godinama otišli iz zemlje” (str. 11/12). U ovoj sferi vidimo da se forsira samo sfera „prirodnih i primenjenih nauka”, dok se društvene i humanističke potpuno zanemaruju. Na drugoj strani SPO u svom programu polazi od toga da ~bez duhovne obnove nema opšte obnove”. Dalje se ističe da „duhovna obnova srpskog narođa zavisi, pored ostalog, od osećanja nacionalne dužnosti, od poštovanja vere i Crkve, modernih naučnih saznanja i klasičnog humanističkog obrazovanja” (č1.5). U skladu sa ovim stavom, SPO ističe svoju obavezu ~da čuva srpstvo na demokratski način, bez ekstremističkih stavova, dakle kroz veru, duh, kulturu, nauku, obrazovanje”. Najzad, tek pošto je izrazito naglasio vjeru, duh i klasično humanističko obrazovanje, SPO dodaje da će se „zalagati za posebno vrednovanje uranog rada zasnovanog na novoj tehnologiji” (isti čl.). Očito je da su u ovom programu naznačeni samo ciljevi, dok se ne naznačava i politička strategija koja bi obozbijedila „obnovu srpstva”.

12