RTV Teorija i praksa

Okus tehnicizma i tradicionalizma Obje ove koncepcije politike u sferi nauke i naučno-tehnološkog razvoja očigledno izražavaju i različite poglede stranaka na ulogu nauke u društvenom razvoju. Tako, na jednoj strani vidimo da, iako SPS nudi jednu odista modernu koncepciju nauke i naučnog progresa ona je isuviže tehnicistički (a u izvjesnoj mjeri i tehnokratski) usmjerena, budući da se koncentriše samo na „oblasti pnrodnih i primenjenih nauka ”, dok humanističke i đruštvene nauke potpuno zanemaruje. Na drugoj strani, SPO nudi strategiju vraćanja tradicionalnim vrijednostima „svetosavske duhovnosti”, što znači i konstantama predindustrijskog društva, a one po pravilu nijesu kompatibilne sa vrijednostima razvijenih industrijskih društava. Najzad, iz obje ove naznačene koncepcije proizlazi i neadekvatno shvatanje „novih tehnologija”. Čini se da koncept SPS preuveličava značaj prirodno-tehničkog, na račun opšteljudskog faktora; dok koncept SPO insistira na vraćanju „svetosavske duhovnosti” i tradicionalnih vrijednosti, istovremeno se zalažući za „posebao vrednovanje umnog rada zasnovanog na novoj tehnologiji” - što je samo po sebi protivrečno. Naime, nelogično je isticati vrednovanje umnog rada na novim tehnologijama, a ne zalagati se i za uvodjenje, modernizaciju i razvoj tih „novih tehnologija”. Ovaj odnos bi se mogao, a vjerujem i trebao, postaviti potpuno obratno, tako da se nove tehnologije tretiraju kao opredmećenje visoko intelektualizovanog umnog rada, a ne da one budu specijalni kriterij za vrednovanje duhovnog rada. Sumarno uzev, očigledno je da su oblasti nauke i naučno-tehnološkog progresa, te naučnog stvaralaštva, ostale izvan vidokruga većine novoformiranih partija u Srbiji. Kao što je naznačeno, u nekoliko programa nauka je samo deklarativno pomenuta, i to u krajnje redukovanom vidu. Ostaje porazna činjenica da su samo dvije partije programski izložile elemente svoje naučne politike, ali skoro bez ikakvih dodirnih tačaka. Tako se nameće turoban zaključak (ako je moguće

13