RTV Teorija i praksa

vremena (prvi ili drugi vek n. e.) potiče i rukopis ~Skoliona“ (cn<o?aov, što znači pesma ~krivudarka“, od CTKoAioćj= iskrivljen) autora Seikilosa (EsiKtA-oa), која je kod starih Grka kao ozbiljna ili Saljiva pesma pevana po gozbama uz liru (krivudavo), najčešće bez stvamog reda stihova, na preskok (improvizovano); ko se koga stiha seti, njim i nastavi zajedničko pevanje. U antičko vreme su postojala još dva muzičko-poetska primera za ugled, čiji uticaj je na docnija autorska ostvarenja bio evidentan. U jonskoj poeziji sedmog veka pre n.e. javljaju se Arhilohovi epigrami ( rođen oko 650-te g.pre n.e.) kao elegijski (eAsysia) distisi složeni od jednog heksametra (prvi stih) i jednog pentametra (drugi stih). Katkad su to pesme praćene sviranjem na fruli (sXeyo С,- fmla) Arhiloha i Anakreonta, sa istorijskom tematikom (Mimnermo) ili Ijubavnom (Kalimah), kao i patriotskog sadržaja (Kalinos i Tirtej), pa čak i političkog i filozofskog (Solon, Fokilid i Teognid). Optmiizam starih Grka, međutim, sve više skreće u pretežni pesimizam Rimljana. Elegiju u daljem razvoju sve više karakteriše turobnost, nostalgija, bolna rezignacija, tuga nad senima prošlosti, nesklona sudbina, nedostižnost ideala, što je sve bliže njenim sadašnjim sadržajima u odnosu na veoma davno staro grčko poimanje. I druga pesnička vrsta, ~hvalospev“ (Еуксоршу), pohvala u vidu pesme ili govora, inače poznatajoš iz Homerovog doba, imala je takođe veoma dug razvoj. Osobito uspeli i veoma poznati bili su u to vreme Pindarovi (Thvhapoćj) enkomioni za koje je sastavljao i muziku, a pod istim nazivom ranogo vremena kasnije, iako u vidu sadržajnog antipoda, javlja se i čuveni satirični tekst podrugljivog sadržaja „Pohvala ludosti” ili latinski „Encomion morias seu laus stultitiae” Erazma Roterdamskog (pravo ime Geert Geerts, a potpisivao se kao Erasmus Desiderius, rođen 1467, umro 1536. godine). Sličnom razvojnom smeru, ali uz vidni pad nivoa poetskog izražavanja, pripada i pojava tzv. „makeronske poezije“ (latino maccherone) na dijalektno iskvarenom ~kuhinjskom“ latinskom jeziku nastalom mešavinom izvornog latinskog jezika sa primesama grčkih reči, na kome su pisane, a potom pevane pesme šaljivog sadržaja. Međutim, i u okviru te vrste bilo je izuzetno vrednih ostvarenja, a među njima najpoznatije nosi naziv Baldus, burleskna parodična epopeja koju je napisao začetnik „makeronske poezije“ Folengo Teofilo (pseudonim Marlinus Coccaius, živeo od 1496. do 1544. godine). Dakle, i u rekreaciji muzikom malo šta se u toku proteklih vekova davno prošlih vremena bitno promenilo. Iz stare Grčke i Rima centri muzičke zabave u srednjem veku pomeraju se prema centrainoj i srednjoj Evropi, ka zemljama tada

141