Topola

58

Da bi od vjere medju njima Vjekovječni vez zavezo. Svetilište on najprije Po običaji davnjoj čini; »Hoja, Lero, Dolerije,« Vapijaše vas puk ini. Jaganjčić se bez biljega U žeravi živoj spraži, I, što radja zemlja, od svega Prikaza se plod najdraži. Ali na ognju plam potamni, Pod nami se tle uztrese, Crkva od groma bukom zamni, A stup Lerov znojaše se. Na ovo čudo vas puk stoja K6 zapanjen; Ije ne prista »Dolerija, Lero i Hoja« Zvat’ na pomoć segaj mista. Nu što imena od tih veće Bogova se od nas zvahu, Trešnje, buke i od smeće Hudja zlamenja izhodjahu. Nu čim svačija lica blide, I svak treptit’ ne pristaje, Eto Miljenko u crkvu ide, Izvan sebe ko vas da je. Na došastje Miljenkovo Prista trešnja, gromnja umuknu, Prosvjetljenje oganj novo Uze, i u čis’ plamen buknu. Bog razvedri Lero sliku, I da vidi mladi i stari,