Vukova prepiska. Knj. 7

44 ВУК ПОПОВИЋ

града да му носим; еванђелје на двери кад говори, на мбето налонђ да му держим; сувише кад ми орднарјат што преко нђга наређув, вазда ми п он к ономе од свов опет власти придода ковшта, с коим додатком честђ мого вређа; особито тешка ми е рана, у церкви пред народомђ што ме пз олтара као ђака (бабе Смилине) поправли. Ово е владици по прилици мило било чути; ербо ово ми е одговојто: добро, добро чуо самђ, нећеш га ти то нфму више чинити, а пошао самђ од нЂга, и вли послје вама о овоме споменуо, тако е вђрупте п мене, него нас е оставјо, како што ви нашао. Сад незнам по чему ме суди да самђљ лотит, нико му се ни зашто, оспм проте лажлљиво против мене нје пожалро. А многе е чуо похвалђивати мов мирно владанћ и живлћнћ. По овоме судите како е са свјем предобивен био од проте, да му се нје усудто вђруште ни споменути ништа, одљ оногљ што самљ му отер1о. И Богљ тамо с" нљима, како мтрили тако се смирили, ово им в добра молитва Перашка.

Особитог, што би од пофале и за чудо било, нити е он учинјо, нити су други нићму учинили, нити е било оне живе у народу радости, као при доброме Ралчићу, коп нас милостиво сћтоваше, п с' нама се братцки разговараше п веселзшше, и коег споминћ е' похвалом свак, кога е познао п очима видо. У Рисну е овога пута мирно било, нити се спомена чинпло о првом случао. Савинском пгумну препоручто в пост пи штедно да пази. Поповима наредто е халљине, шештре, ћелепуше, собе п стакла на прозоре да праве. Кад е еднога из Паштровића укорто зашто не носи шештр, одговорто му в, да још та мода нје код нњих дошла. А еднога из Грбла што се б1о опасао с' дугачкем црвешем пасом, кад е упштао ко му в дао власт да носп црвен поле одговорро му е: У одћинио нђетљ закона О: владико. Ковг ве видто висока, прозвао га ве ћуском; бледог Јудом; благог, рибетином; косматог, међедом; углађеног, суетом. И овашех спомена заиста в доста п преко его оставјо, п већ ћу о овоме престати. Сад чуше ову: Ономадне стиже овдћ из Задра глас да е прото потверђен за великог викара, и одмах ударише у сва звона а загрмеше маскули да се овоме свак зачудо. У фолћ нестоп ништа нити му ве још Декрет дошао. Обштеству ве много мило да га се вдан путђ курталише, додло пм в 010. Ова е за мене лепа прилика, кад бих могао парох или епомоћник у парохш бити, тада би се многе заиста ллепе уредбе особито у цркви видђле,