Branič

21(5

има грађанско правних прописа, који обвезују лица на накнаду штете за туђе погрешке, те је ови још јаче убеђују да ту штету на себе прими. Ево тих прониса: § 616 обвезује пуномоћнике на накнаду штете своме власгодавцу кад овај пренесе то па неснособно лице; § 812 тако исто обвезује гостионичаре, кирајџије, крчмаре, лађаре и возиоце на накнаду штете коју би љини људи путницима нанели; и § 813 обвезује госнодара куће или квартира на накнаду штете за другога ко би с куће или с тавана што несмотрено бацио и тиме коме штету нроузроковао и т. д. Па кад је то тако, кад су, дакле, ова лица за туђе ногрешке обвезна на иакнаду у овим случајима, онда зар се може држава бранити од одговорности накнаде штете коју њени органи у казненгт стварима учине, кад је она у свима другим приватно правним грађанским случајима обавезна на накнаду штете по § 19 грађанског закона? Одстунати од овога општег правила у овом случају, то није ни логично ни конзеквентно нрема ономе што смо до сада рекли. У осталом који ће предмет бити ове од штете, да ли ће се ограничити штета једино на штету затвором или робијом нретрпљепом или у онште на сва добра која човеку припадају, имено: на повреду његова попггења, здравља и нропуштену добит, то је питање особено. Ми хоћемо, да се у начелу раснрави и нризна обавеза државе на ову одпггету, а који ће баш имено бити њезин предмет, то ће бити посао законодавчев. Налазећи да је у поменутим случајима држава одговорна за накнаду штете, радо признајемо да ово питање нисмо довол>но обрадили с јуридичке стране за то, што је оно још контроверзне ирироде, али овом кратком расправом хтели смо да на то питање сврнемо нажњу нашнх нравника и државника ио што о њему до сада не бете нигде речи код нао. Бан сваке сумње ми смо ту цсљ постигли. От. Максимовић —