Branič

355

ио гласу тестамента оца његовог. Доцније ее дужник изравнао са својим кредиторима и услед тога затвори се нитање, да ли би тај тестаменат могао на суду опстати спрам његових кредитора. Но то, што је ово поравњење затворило пут судској расправи, не брани нам да сепитање: да ли необјављено Фидеикомисно наслеђе може бити од штете за право трећих, овим путем расправи, јер је то питањеврло сиорно, пошто се закон о том није изразио. Како се, дакле, оно има решити? Одговарајући на то нитање кажемо, да се оно има решити само помоћу аналогих прописа, који у питањима друге врсте траже публикацију, те да учињени акт буде иравноваљан за ираво трећих. Ево тих нроииса. По носледњој тачци § 6 трг. зак. трговац мора да објави „и пресуду", којом би се што у смотрењу његовог и жениног имања расиолагало. Истина то закон проиисује за трговце, а не и за тестаторе који чине распоред са својим имањем среством Фидеикомиса; али нека се не заборави да ми ово наводимо за то, што хоћемо ово питање помоћу аналогије да решимо. Даље по § 303 под а гра};. зак. не важи пренос ствари ни пренос ирава од стране дужника на другога, ако је на штету његових поверилаца. Исто тако не важренос између задругара, између мужа и жене и т. д.; али сви ови нреноси важе по истом нропису, ако су они у званичним новинама, објављени а међу тим нико од новерилаца није за 6 недаља протествовао. Из овога се види, да је пренос ствари или права иравноваљан за права трећих лица тек онда, ако је тај нренос публикован. Истина ствари, о којима закон овде говори, нису истоветне једноме тестаменталноме наређењу о коме ми овде говоримо; али кад се узме у обзир, да нраво наслеђа од оца на сина прелази иравилио без икаквог ограничења, онда, кад се у томе смотрењу хоће какав изузетак од општег нравила да учини, кад се на име хоће 24*